Jestem nauczycielką – polonistką, tutorem, uwielbiam rozwijać się i poszukiwać nowych dróg. Kocham podróże, książki, teatr, słoneczną Italię, deszczową Anglię, niezwykłą Francję, jak również górskie horyzonty. Chętnie czytam, słucham, rozmawiam, podziwiam i poznaję to, co nowe, a przede wszystkim lubię uczyć.

A uczenie dla mnie - to konfrontacja z marzeniami, sposobem patrzenia na świat. Dla mnie najważniejszym zadaniem w szkole jest sprawić, by młody człowiek poszedł w świat szczęśliwy, z przekonaniem o własnej wartości, by odnalazł pasję życia, poznawania i ciągłego zdobywania wiedzy. Co mi w tym pomaga? Od ponad trzech lat jestem tutorem rozwojowym, naukowym i kariery. W swojej praktyce pomagam otwierać nowe możliwości, a także wspieram, by dążyć z miejsca, w którym ktoś jest, do miejsca, do którego chce podopieczny dotrzeć, po to, by spełnił swoje marzenia. Prywatnie jestem szczęśliwą żoną i mamą dwóch synów.

Sylwia Janura-Stanikowska

Słownik Języka Polskiego mówi, że relacja to «stosunek lub zależność między przedmiotami, pojęciami, wielkościami itp.» lub «związek zachodzący między ludźmi lub grupami społecznymi». I pewnie coś w tym jest. Z drugiej jednak strony, gdy zajrzymy to etymologii tego słowa, to okazuje się, że mówi ona o „zdawaniu sobie sprawy”, „relacjonowaniu”. I myślę sobie, że można nawet się z tym zgodzić, gdyż w relacji też chodzi o komunikację. Tej, która polega na otwartości, akceptacji i słuchaniu. Od razu zaznaczę, że nie oczekujmy, iż nasze dzieci będą nam wszystko relacjonowały, gdyż mają prawo do swoich spraw. Jednak sama relacja to przede wszystkim bycie z kimś, czasami nawet bez słów.

W świecie, który nas otacza, wielu ludzi lubi mieć rację, postawić na swoim, mówi się często, że racja kogoś musi być zawsze na wierzchu. Czasami trudno dzieciom czegoś odmówić, robimy tak jak one chcą, by mieć spokój. To wszystko się dzieje i nie zawsze jest złe. Nie jest tak, iż idąc za tym, co dziecko w danej chwili potrzebuje, a my to spełniamy, to może świadczyć o naszej bezradności. To jest też moment wsłuchania się w jego potrzeby, w jego oczekiwania i podążania za nim. A jeśli spojrzeć na definicję słownikową, to wyraz ten został wyjaśniony jako chociażby «słuszność jakiegoś poglądu, stanowiska lub postępowania» lub «argument dowodzący słuszności czyjegoś stanowiska». I czy da się to połączyć z relacją? Możemy spróbować.

Otóż, nie ma harmonii pomiędzy tymi pojęciami. Niestety. W życiu bywa i tak, że jedni chcą być tym, dla których ich racja jest najważniejsza, ale są i tacy, którzy wybierają bycie w relacji (nie tylko z bliskimi, ale i w pracy, w końcu filozofowie nie od dziś mówią, iż przychodząc na świat, jesteśmy już z nim w relacji😊). Zatem mam też dobrą wiadomość. Jeśli chcemy pogodzić te sformułowania, to jest to możliwe. I tu dochodzimy do pewnego paradoksu. Bowiem, czy uda nam się zachować umiejętność komunikacji, będąc w relacji, zależy tylko od nas, od naszej dojrzałości i zaufania do danej osoby, a to już wymaga naszej pracy. To jest specyficzny rodzaj równowagi, który się nazywa równowagą dynamiczną, ponieważ pozwalamy sobie na różnorodne zachowanie wobec osób, z którymi wymieniamy zdanie. I dajemy sobie i innym wolność w swoich poglądach.


Zanim jednak relacja, to druga kontrowersja

Pewnie pięknie to brzmi, kiedy mówimy o pracy nad relacją, o tym, żeby zbudować zaufanie, to potrzeba czasu i wzajemnego szacunku. Wiemy jednak, że dynamika rozwoju dziecka jest tak różnorodna, iż o konflikt wcale nie jest trudno. Pomysłów na ich rozwiązanie jest pewnie prawie tyle, co ludzi na świecie. Warto jednak zdać sobie sprawę, iż sposób, jaki wybierzemy, by te problemy rozwiązać, mają realny wpływ na budowanie naszej relacji z najbliższymi.

Zatem, kiedy już dochodzi do konfliktu, to owszem można wygrać, co więcej jest nawet zwycięzca, no i siłą rzeczy, także pokonany, jednak jest realne zagrożenie, iż ten pierwszy jeden czuje się zazwyczaj dobrze, a przegrany, niestety – źle. Oczywiście zawsze też można udawać, że nie ma konfliktu lub wycofać się (czyli ten „święty spokój”). Jednak chyba najlepszym rozwiązaniem będzie podjęcie próby ich rozwiązania. 

Owszem i tu można wybierać i przebierać, czytać o różnych metodach stawiania czoła temu problemowi. I warto. Jednak zasadą, która wiele ułatwia, jest życzliwe podejście do naszego dziecka (czy bliskiej osoby), czyli żyć w zgodzie z sobą i chcieć w tej zgodzie współdziałać.

W zgodzie, czyli jak? ...czyli by nie było górnolotnie...

O komunikacji międzyludzkiej powstawały tomy podręczników. Współczesna wiedza bardzo mocno skupia się przede wszystkim na empatii, zrozumieniu i słuchaniu. O samych sposobach na skuteczną komunikację warto poświęcić osobny artykuł, ale tu możemy się skupić chociaż na jej fundamentach. Kiedy próbujemy rozmawiać z naszym dzieckiem, zazwyczaj w głowie mamy już ułożony scenariusz, gotowe odpowiedzi na to, co ten młody człowiek chce nam przekazać. Bywa i tak, że nie wsłuchujemy się w to, co jest w dalszej części wypowiedzi, a układamy sobie mowy, które dla naszego odbiorcy powinny stać się życiowym drogowskazem. Niestety, często jest tak, że dzieci potrzebują przede wszystkim wysłuchania.

Na dworze królewskim też mają dzieci...

Wielu obserwatorów brytyjskiej rodziny królewskiej, zwraca uwagę na Kate Middleton i księcia Williama, którzy kucają do swoich dzieci, kiedy z nimi rozmawiają. Absolutnie nie jest to rodzaj ciekawostki z życia Royal Family. Otóż nie od dziś wiadomo, iż świat widziany oczyma dziecka ma inną perspektywę niż nasza. Zatem spoglądając na poziomie malca, widzimy otoczenie z jego punktu widzenia i może to tylko pomóc w naszej komunikacji. Kucając do dziecka, twoje oczy są na poziomie jego oczu, co znacznie ułatwia rozmowę. Tym samym dajesz sygnał malcowi, że chcesz zrozumieć jego problem i starasz się zrobić wszystko, by odpowiedzieć na jego potrzeby.

Kiedy uda nam się nawiązać kontakt z naszym dzieckiem (niezależnie od wieku), to pamiętajmy, iż najgorsze tematy, to te, które rozpoczynają się od pytania... a co tam w szkole? Wiadomo, że są takie sytuacje, kiedy takie pytanie powinno się pojawić, ale w każdej innej, szukajmy zaczepienia w najróżniejszych kwestiach: zainteresowań, tego, co mówi (dopytuj się, zainteresuj się muzyką, tym, czego słucha, ogląda, modą...cokolwiek). Szczególnie ważne jest to, kiedy na pokładzie jest z nami nastolatek.

Nie oczekujmy zbyt wiele, wtedy możemy zostać zaskoczeni. Warto mieć przed oczyma taką metaforę wędkarza, który zarzuci wędkę w odpowiednim momencie. Czasami są to drobiazgi, a czasami od tych drobiazgów rozpoczyna się rozmowa o sprawach ważnych. Dobrze jest wykorzystywać takie sytuacje, w których jesteśmy sam na sam z naszym dzieckiem: w samochodzie, w kuchni, czasami warto wejść do pokoju i po prostu posiedzieć. Niektórzy zalecają, by codziennie wejść do pokoju dziecka i tak pobyć. Mogą się wtedy zadziać niezwykłe rozmowy. (Uwaga dla rodziców nastolatków: nie zwracaj uwagi na bałagan, skarpetki, kubki stojące od zeszłego roku)

Relacja to jest proces. To codzienny czas, który poświęcimy każdemu naszemu dziecku, może to być chwila, może uda się rano, po południu i wieczorem. Pomoże nam to nawiązać więź, która da nam więcej niż cokolwiek innego.

RACJA CZY RELACJA? – czyli o tym, czy warto postawić na swoim...

Można powiedzieć, że prawie całe swoje życia gra w karty :) Współtwórca marki założonej w latach 90 przez swojego ojca, Andrzeja Grabowskiego. Wychował się na Kartach Grabowskiego. Dzisiaj zarządza firmą i odpowiada za generowanie nowych pomysłów i nakreślania dalszych kierunków działania. Uwielbia pracę z ludźmi. Twórca kanału na Youtubie i podcastu na Spotify 

. W programie Karty Na Stół opowiada o tym, jak z sukcesem rozwijać własną firmę i mieć przy tym dużo czasu dla rodziny.

Mateusz Grabowski

Rowery na lekcji – bez żartów proszę!

Nauczyciel w szkole China Middle School ze Stanów Zjednoczonych wpadł na niespotykany pomysł. Wyszedł do dyrekcji z propozycją zakupu rowerów stacjonarnych na lekcje matematyki. Początkowo dyrekcja myślała, że żartuje, ale w końcu dała się przekonać i rowery zakupiła.

„Utrzymywanie koncentracji dzieci przez półtorej godziny nie zawsze jest łatwe” – mówi pan Lambert, nauczyciel i inicjator rowerowego pomysłu.

„Chodzi tutaj przede wszystkim o sposób na rozładowanie energii i nerwów. Kiedy dzieci wydają się zmęczone, mówię im – wskakujcie na rower – i szybko wracają z nową energią” – dodaje.

Każdy z uczniów spędza na rowerze kilka minut w trakcie jednej lekcji. Na blacie roweru można swobodnie położyć kartkę i rozwiązywać zadania. Każdy pedałuje swoim tempem. A nauczycielom z innych klas pomysł się spodobał i sami przyznają, że poproszą dyrekcję o dofinansowaniu zakupu rowerów.

Idea łączenia matematyki z ruchem i sportem jest nam bardzo bliska. Dlatego pomysł pana Lamberta bardzo nam się spodobał i chcieliśmy się nim z Wami podzielić. Wierzymy, że każda wzmianka o ciekawych pomysłach może być inspiracją dla innych i wygenerować kolejne.

Jesteście ciekawi jak może wyglądać lekcja łącząca ruch i Karty Grabowskiego? Koniecznie przeczytajcie reportaż z niezwykłej lekcji matematyki:

https://www.juniorowo.pl/karty-grabowskiego-reportaz-z-niezwyklej-lekcji-matematyki/

Video z rowerowej lekcji można zobaczyć pod adresem:

https://www.centralmaine.com/2015/09/09/china-middle-school-students-pedal-ahead-in-class/#

Rower na lekcji…?!

Zespół Kart Grabowskiego

Karty Grabowskiego już od lat wykorzystywane były na zajęciach ze studentami. Nasza kooperacja teraz jednak się zacieśnia. Bardzo się cieszymy, że zostaliśmy tak docenieni, co utwierdza nas w przekonaniu, że Karty w szkołach są bardzo potrzebne.

W ramach współpracy będziemy czynnie uczestniczyć w wydarzeniach uczelnianych, takich jak, chociażby Noc Naukowców.

Ponadto będziemy brać udział w wykładach i spotkaniach ze studentami, podczas których zaprezentujemy innowacyjne metody nauki matematyki z Kartami Grabowskiego w zakresie: dodawania, odejmowania, tabliczki mnożenia, ułamków zwykłych. Pokażemy także sposoby na rozwijanie logicznego myślenia.

Powrót na uczelnię jest dla nas wyjątkowy jeszcze z jednego powodu. Justyna Grabowska-Dybek współautorka Kart Grabowskiego Gry logiczne i autorka Kart Grabowskiego Ułamki jest absolwentką 

. Miło było po latach powrócić na uczelnię w zupełnie nowej roli.

Jesteśmy bardzo podekscytowani współpracą. Cieszymy się, że będziemy mieć kontakt z przyszłymi nauczycielami, a tych nauczycieli, którzy jeszcze nie znają naszych Kart, zapraszamy serdecznie na warsztaty: 

Współpraca z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Gra Kartami w szkole, którą odwiedziliśmy, to stały element zajęć. Pełni wielorakie funkcje, począwszy od porannej rozgrzewki, do pobudzenia na ostatniej lekcji, kiedy to wszyscy po długim dniu, myślą już tylko o czekającym na nich smacznym obiedzie. Gra Kartami sprawia, że zamiast nudnego odliczania minut do końca zajęć, zajmujemy mózg zabawą, podczas której czas leci jak szalony.

Ponadto to wspaniały przerywnik w trakcie lekcji - chwila oderwania się od pisania w zeszycie i złapania oddechu przed dalszym rozwiązywaniem trudnych i złożonych zadań z podręcznika. Takie 5 minut przydaje się dzieciom, ale też nauczycielom.

Nie można nie wspomnieć o integracyjnej funkcji kart. Nic tak przecież nie łączy jak wspólna zabawa. Szkolna ławka to wciąż miejsce zawierania przyjaźni na całe lata. Czemu nie, przyjaźń równie dobrze może zawiązać się także przy partyjce w Karty Grabowskiego.

Ale dość naszych wywodów! Oddajemy głos dzieciom, które zdecydowały się zagrać z nami w otwarte karty i opowiedzieć o swoich odczuciach. Oto informacje z pierwszego frontu i nasze komentarze:

"O Kartach Grabowskiego tak od siebie to mogę powiedzieć tyle, że no fajnie jest, jak się uczy matematyki przez zabawę, a poza tym moja klasa się wtedy uspokaja i jest po prostu lepiej na lekcji.”

W sytuacjach kryzysowych, kiedy klasa jest wyjątkowo marudna lub głośna, warto sięgnąć po Karty i po prostu zagrać. Do wyboru oprócz gier sportowych i na rywalizację są także gry spokojne, które wymagają od uczestników skupienia. Taka cisza, podczas której dzieci wykonują obliczenia matematyczne to miód na uszy dla nauczyciela matematyki.

„Na początku też miałam bardzo duże trudności z tabliczką mnożenia, pamiętam. I te Karty mi bardzo pomogły i naprawdę to jest taka nauka, taka przyjemna nauka.”

Skoro dzieci, mówią, że nauka z Kartami Grabowskiego to przyjemna nauka, to coś w tym jest :) Sekretem Kart jest nauka przez zabawę. Dzieci nie czują, że się uczą, a nauka to taki bardzo przydatny efekt uboczny.

„No i też nie ukrywajmy, że to jest takie odstąpienie od normalnych lekcji, pisania w zeszycie i robienia zwykłych zadań.”

Przełamanie rutyny jest bardzo ważne. Każda chwila, gdy dzieci mogą oderwać się od zwykłych zadań, jest zbawienna. To odpoczynek, złapanie oddechu, chwila relaksu dla dzieci, dla których matematyka to stres. Gra w Karty pozwala zmienić ich postrzeganie na temat okrytego złą sławą przedmiotu. Przecież nie taki diabeł straszny jak go malują!

„Zawsze jak gramy to wychodzi coś ciekawego.”

I to prawda! Są sytuacje, których nie da się przewidzieć i to jest najpiękniejsze w kartach. Przygotujcie się na salwy śmiechu, dobrą zabawę i pytania w stylu: zagramy jeszcze raz?

„Kiedy wygrywam, czuję się fajnie. Jestem szczęśliwa. No, ale jak przegram, to też nie jestem smutna, tylko się cieszę w ogóle, że się dobrze bawiłam przy grze.”

„To jest taka po prostu endorfina. To jest przyjemność - wygrywanie. Ogólnie rywalizacja.”

Rywalizacja jest w stanie pobudzić do działania wszystkich uczniów, dzięki czemu każdy może spróbować swoich sił. Tutaj właśnie buduje się pewność siebie - to motywacja dla uczniów, którzy dobrze radzą sobie z matematyką, ale też dla tych, którym nauka sprawia problemy. Ponadto gra Kartami to taka mini szkoła życia - uczymy się tu zasad fair-play, które przydają się na każdym etapie życia.

„Wygrana w Kartach Grabowskiego zależy od szczęścia, umiejętności, a czasami od strategii.”

Umiejętności to nie wszystko, bo w kartach trzeba mieć też szczęście - element losowości sprawia, że rozgrywka robi się ciekawsza.

„Uważam, że w Karty Grabowskiego można zagrać prawie wszędzie. Ja zabieram je do babci i dziadka często, na wyjazdy w wakacje nad morze, w góry. Wszędzie prawie.”

Karty są poręczne i z łatwością zmieszczą się do wakacyjnej walizki czy plecaka. Gdybyśmy mogli zabrać jedną grę na bezludną wyspę, byłyby to Karty Grabowskiego!

„Pamiętam, jak wszyscy na początku się tak ekscytowali, że jest coś nowego, że jest coś innego na tych lekcjach matematyki i później to tak wyszło, że po prostu graliśmy co jakiś czas i zawsze się cieszyliśmy, że jest możliwość czegoś innego na tych lekcjach."

Urozmaicenie lekcji jest bardzo ważne. Karty budzą ciekawość i warto ją stale pobudzać i wykorzystywać, a na pewno zaprocentuje to na koniec roku szkolnego!

Mamy nadzieję, że dzieci przedstawiły wystarczająco dużo argumentów za stosowaniem Kart Grabowskiego na lekcjach w szkole. To wspaniała zabawa zarówno dla nauczycieli, jak i uczniów - wystarczy spojrzeć na ich uśmiechy!

Dzieci grają w otwarte Karty - czyli co tak naprawdę myślą o Kartach Grabowskiego?

Z wykształcenia jest psychologiem i pedagogiem. Pracownik naukowy na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza (Wydział Pedagogiczno-Artystyczny w Kaliszu). Posiada bogate praktyczne doświadczenie zawodowe nabyte podczas pracy w przedszkolach, szkole podstawowej i w liceum. Od wielu lat prowadzi też w gabinecie prywatnym poradnictwo i terapię dla rodzin z dziećmi, w tym dla rodzin adopcyjnych, zastępczych i rekonstruowanych. Prywatnie mąż i ojciec piątki dzieci.

Dr Przemysław Gąsiorek

Powszechnie uznaje się, iż podejście do nauki zależy od czynników genetycznych, przede wszystkim od biologicznych. Trudno z tym się nie zgodzić, ponieważ faktycznie układ nerwowy odpowiadający za proces uczenia musi być odpowiednio dojrzały do opanowania pewnych zjawisk, podobnie jak mięśnie dziecka do nauki chodzenia. Wiadomym bowiem jest, iż mózg uczy się przez cały czas, choć każdy jest inny, ma inną strukturę, inaczej przetwarza wiedzę, to jednak warto go karmić, by poznanie stało się udziałem naszym i naszych dzieci.

Jestem głodny… pokaż mi coś ciekawego?

Układ nerwowy posiada pewien niezwykły mechanizm, który objawia się swoistym „głodem informacyjnym”. Cechuje go przede wszystkim pragnienie poznawania, a nazywa się go „odruchem eksploracyjnym”. Można więc powiedzieć, że poznawanie mieści się w naturze człowieka, ale to nie wszystko, bowiem jest jeszcze drugie usposobienie mieszczące się w nas.…

Trzeba pamiętać, iż bardziej pierwotnym odruchem nerwowym jest przywiązanie dziecka do bliskiej osoby wynikające z tak zwanego „głodu społecznego” określanego jako potrzeba zaufania i bezpieczeństwa w związkach interpersonalnych. Często opisuje się, że te odruchy są niezależne lub przeciwstawne. Jednak w rzeczywistości tak nie jest, ponieważ one są uwarunkowane od siebie – wpływają na zachowanie człowieka przez całego jego życie. Obrazowo można powiedzieć o nich tak, iż przypominają linę, która jest potrzebna do tego, by odbyć skok na bungy, czyli nauka na tyle się rozwija, na ile silne są relacje z innymi ludźmi (czyli owo przywiązanie). Warto też zdawać sobie sprawę, iż w każdym dziecku zakorzeniony jest głęboko system poznawczy, który wzmacnia się i uwewnętrznia tylko wtedy, gdy dziecko ma zaspokojoną potrzebę bliskości. Takie spojrzenie potwierdzone jest faktem, jak wielu rodziców wybiera rodzicielstwo bliskości jako naturalną możliwość wspomagania dziecka, a także najnowsze badania z zakresu psychologii i neurobiologii potwierdzające, że właśnie czułe i wrażliwe rodzicielstwo oparte na przywiązaniu, w pełni zaspokaja życiowe potrzeby dziecka i pozwala mu lepiej rozwijać jego własny potencjał.

Prawdziwa radość to „bezpieczne niebezpieczeństwo”

Oba te odruchy odpowiadają za największe wzrosty hormonów szczęścia. Chyba wszyscy się zgodzą, że nie ma piękniejszego widoku szczęścia na twarzy dziecka jak ten, gdy dziecko wtula się w swoją Mamę i ten, kiedy Tata podrzuca je pod sam sufit. (Oj chciałbym teraz zobaczyć twarze czytających to matek 😊) Taka sytuacja w pełni opisuje szczęście człowieka.

To jedynie część prawdy, gdyż jej drugą stronę opisuje poznawcza definicja szczęścia, którą dobrze oddaje sformułowanie, że jest to „bezpieczne niebezpieczeństwo”. To moment, kiedy dziecko przeżywa taką zabawę z tatą: „Jestem tak wysoko…, zaraz dotknę sufitu…, mogę spaść… ale jest ze mną Tata i nie pozwoli, żeby mi się coś stało, dlatego chcę jeszcze wyżej… i wyżej…”. Dlatego niezwykle ważnym czynnikiem wychowawczym jest bliskość będąca filarem zaufania.


Owa potrzeba bliskości towarzyszy człowiekowi od chwili jego narodzin. Kiedy dziecko rośnie, poznaje świat, odkrywa nowe tereny, stając się przy tym małym naukowcem. Już od pierwszych momentów życia warto dawać dzieciom zadania, które pozwolą mu rozpocząć przygodę z edukacją. Niezwykle ważnym czynnikiem w tym procesie jest świadomość rodzica, aby nie bał się dawać dzieciom trudnych zadań, ciekawych, intelektualnych wyzwań, jednak warto być wtedy w pobliżu małego człowieka. W takim ujęciu zabawa, a w szczególności gra (w tym trudna gra), taka właśnie matematyczna, zaspokajają obie te potrzeby: uczę się (rozwijam, poznaję) i współdziałam z innymi ludźmi(jestem blisko - bliskość). Wzrost endorfin jest wówczas na tyle duży, że zapis w układzie nerwowym następuje szybciej i jest silniejszy, a matematyka staje się wówczas frajdą, ponieważ jest „bezpiecznym niebezpieczeństwem”. Trzeba zatem zapewnić nauczanie przyjazne mózgowi, które obudzi w dziecku motywację wewnętrzną dodającą skrzydeł do dalszego wzrostu, a to może zapewnić rodzic będący w pobliżu w trakcie rozwiązywania zadań, czy też wspólnego rozgrywania matematycznych wariacji😊

#nauka

Artykuły oznaczone: #nauka

RACJA CZY RELACJA? – czyli o tym, czy warto postawić na swoim...

Rower na lekcji…?!

Współpraca z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Dzieci grają w otwarte Karty - czyli co tak naprawdę myślą o Kartach Grabowskiego?

„A co to takiego jest Nauka?" Czyli rzecz o tym, jak „bezpiecznie niebezpiecznym” powinna być nauka dzieci…

Idź do

Kontakt

Odwiedź nasz profil w mediach społecznościowych

#nauka

Artykuły oznaczone: #nauka

RACJA CZY RELACJA? – czyli o tym, czy warto postawić na swoim...

Rower na lekcji…?!

Współpraca z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Dzieci grają w otwarte Karty - czyli co tak naprawdę myślą o Kartach Grabowskiego?

„A co to takiego jest Nauka?" Czyli rzecz o tym, jak „bezpiecznie niebezpiecznym” powinna być nauka dzieci…

Idź do

Kontakt

Odwiedź nasz profil w mediach społecznościowych

Newsletter