Agnieszka jest nauczycielem edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej, terapeutą, oligofrenopedagogiem i trenerem TUS. Prowadzi Gabinet Terapii Pedagogicznej, w którym zajmuje się terapią dzieci z trudnościami szkolnymi, takimi jak: dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia, a także dziećmi z autyzmem, zespołem Aspergera i niepełnosprawnością intelektualną. Jej celem zawodowym jest nauczanie przy wykorzystaniu aktualnych i atrakcyjnych metod, prowadzące do rozbudzania ciekawości i chęci zdobywania wiedzy u jej podopiecznych. W wolnej chwili pisze wiersze, tworzy kreatywne pomoce dydaktyczne do pracy z dziećmi. Prywatnie jest mamą trójki wspaniałych dzieci.
Czasem jesteśmy sfrustrowani i odbieramy świat jako miejsce okrutne, pełne zła i niesprawiedliwości. A potem przychodzi refleksja, że często to my w jakimś stopniu ponosimy za to odpowiedzialność. Zdarza się, że zmęczeni czy zdenerwowani jesteśmy dla siebie nawzajem opryskliwi. Jednocześnie żyjemy w czasach social mediów oraz ogromnego, bezkarnego hejtu, który wylewa się w sieci.
Był rok 2017. Mieszkałam w Iławie, małym miasteczku w województwie warmińsko-mazurskim, położonym nad Jeziorakiem, najdłuższym jeziorem w Polsce (27,45 km). Jako studentka miejscowej uczelni zaangażowałam się w działalność Parlamentu Studentów i jako wiceprezydent reaktywowałam Koło Naukowe Wydziału Pedagogicznego, którego zostałam przewodniczącą.
Dziś praca nauczyciela jest trudna. Mamy liczne klasy, przepełnioną podstawę programową i coraz więcej uczniów z deficytami. Jednocześnie, swobodny dostęp dzieci do urządzeń elektronicznych i mediów sprawia, że trudno utrzymać ich uwagę przez 45 minut, prowadząc lekcję, podczas której młodzi ludzie będą siedzieć w ławkach i wypełniać ćwiczenia według wskazówek nauczyciela lub słuchać wykładu.
Są wśród nas, widzimy je na ulicy, w szkole, podczas dodatkowych zajęć. Zauważamy je zazwyczaj w sytuacjach, kiedy ich zachowanie odbiega od ogólnie przyjętych zasad. Wtedy, kiedy krzyczą w supermarkecie, kiedy biją, kopią, gryzą inne dzieci, kiedy rzucają się na chodniku w wielkiej złości. Mają opinie dzieci niegrzecznych, mówi się, że są niewychowane. Wytyka się je palcami. W szkole traktuje się jak dziwaków. Poznajcie historię Stasia, który w opiniach wielu, był właśnie takim dzieckiem.
