Tag
Sowa występuje w logo Światowego Dnia Tabliczki Mnożenia - bezpłatnej akcji edukacyjnej dla szkół, której pomysłodawcą są Karty Grabowskiego! Uśmiechnięty ptak o wielkich sympatycznych oczach trzyma w rękach (ekhem w skrzydłach) Karty Grabowskiego Tabliczka mnożenia: kartę z iloczynem 8 razy 7 oraz pasującym wynikiem - kartę 56. Wszystko się zgadza, więc od razu widać, że z tej Sowy nie jest żaden ptasi móżdżek!
Od wielu lat jestem już związana ze sportem. Najpierw jako małe dziecko uczęszczałam na lekcje pływania w przedszkolu, gdzie stawiałam swoje pierwsze kroki jako pływaczka. Później chodziłam do szkoły sportowej, w której trenowałam pięciobój. Dopiero jako dorosła osoba uświadomiłam sobie, jak bardzo matematyka towarzyszyła mi podczas uprawniania sportu.
Są wśród nas, widzimy je na ulicy, w szkole, podczas dodatkowych zajęć. Zauważamy je zazwyczaj w sytuacjach, kiedy ich zachowanie odbiega od ogólnie przyjętych zasad. Wtedy, kiedy krzyczą w supermarkecie, kiedy biją, kopią, gryzą inne dzieci, kiedy rzucają się na chodniku w wielkiej złości. Mają opinie dzieci niegrzecznych, mówi się, że są niewychowane. Wytyka się je palcami. W szkole traktuje się jak dziwaków. Poznajcie historię Stasia, który w opiniach wielu, był właśnie takim dzieckiem.
Jako rodzice, opiekunowie czy nauczyciele zapewne nieraz zastanawiamy się, jak nadążyć za zmieniającym się światem. W końcu chcemy być na bieżąco z zainteresowaniami dzieci, by chociaż przez chwilę nawiązać z nimi nić porozumienia. To pozwala budować relację będącą bezcenną wartością. Dla współczesnej młodzieży komputer to nieodłączna część rzeczywistości. Czy gry karciane to już przeżytek? A może mają jednak w sobie tę ukrytą magię, która nawet teraz jest w stanie oczarować młode pokolenie? Czy możliwe jest odkrycie wraz z dzieckiem zupełnie nowego oblicza tej rozrywki, dodatkowo łącząc przyjemne, z pożyteczną nauką matematyki?
Piękno rodziny polega przede wszystkim na zdrowych relacjach, zaufaniu i otwartości na siebie. To jest ideał! Każdy z nas, tak myślę, wyobrażał sobie, że z kim, jak z kim, ale z dziećmi będzie potrafił się porozumieć. Przecież jesteśmy z nimi praktycznie od dnia narodzin. Każdego dnia z maluchem rozmawialiśmy, gaworzyliśmy w jego języku, na jego uśmiech reagowaliśmy uśmiechem, więc co mogło się stać? Co więcej, okazało się, że im starsze dziecko, tym więcej trudności komunikacyjnych. Pojawiają się pierwsze bunty, coś idzie nie po mojej myśli, a jeszcze gorzej, gdy nie idzie po myśli naszego malucha... Coś zatem trzeba z tym zrobić. Spróbujemy?
