Jestem żoną Andrzeja Grabowskiego, autora Kart Grabowskiego. Ukończyłam Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Z wykształcenia jestem pedagogiem i logopedą, obecnie na emeryturze. Moim ulubionym zajęciem jest rozwiązywanie krzyżówek i wszelkiego rodzaju zagadek umysłowych. Lubię też eksperymentować w kuchni.

Bożena Grabowska

Wiele razy mówiłam mu, że jest stworzony do roli nauczyciela, podkreślając, że data jego urodzin – 14 października – zdaje się dodatkowo podkreślać jego predyspozycje do bycia pedagogiem. Wydaje się, że był świadomy swoich nieprzeciętnych umiejętności i talentów, a ja nieustannie wspierałam go w tej pewności, podobnie jak wielu innych, którzy również wyrażali wobec niego swoje uznanie i szacunek.

W latach 90. mój mąż objął stanowisko nauczyciela matematyki w Szkole Podstawowej nr 7 w Szczecinku, znajdującej się na naszym osiedlu. Przydzielono mu nauczanie we wszystkich klasach czwartych. Stanowiło to dla niego spore wyzwanie, zwłaszcza, że przez kilkanaście poprzednich lat zajmował się głównie edukacją starszej młodzieży. Adaptacja do nowego środowiska i grupy wiekowej wymagała od niego znacznego wysiłku i elastyczności pedagogicznej.

Pamiętam, jak mówił, że czwartoklasiści mają ciężko, albowiem rozpoczęli nowy etap nauki. Zauważył u nich spore luki w tabliczce mnożenia. Trzeba było uporać się z tym problemem jak najszybciej.

Powtarzał, że nie może realizować nowych treści programowych w normalnym tempie, bo wszystko opóźniała nieutrwalona tabliczka mnożenia. Mąż często robił kartkówki. Gdy oceny były złe, uczniowie pisali ponownie. Trwało to do momentu, gdy ocenił, że materiał jest opanowany. Dopiero oceny z tego ostatniego sprawdzianu wpisywał do dziennika. Pytałam, dlaczego tak robi, odpowiadał, że nie chce zniechęcać dzieci i woli je docenić za postępy, które robią.

Z czasem liczba kartkówek malała. Dzieci jednak miały trudności ze skupieniem się na lekcji, były rozkojarzone. Mąż zastanawiał się, jak skutecznie zmotywować je do nauki przez całą lekcję. Pewnego dnia, idąc do pracy, zauważył w kiosku małego plastikowego bączka. Kupił go, mając już w głowie pomysł. Pokazał go uczniom i obiecał, że jeśli lekcja przebiegnie sprawnie i zostanie trochę wolnego czasu przed dzwonkiem, będą kręcić. Efekt przekroczył jego oczekiwania. Uczniowie wykazali się niespotykanym dotąd skupieniem, a w klasie zapanował spokój.

Andrzej, skąd u ciebie w klasie taka cisza?

Nawet koleżanka prowadząca matematykę w klasie obok zapytała, co on robi, że ma taką ciszę podczas zajęć. Chciała poznać sekret jego metody, żeby osiągnąć podobny efekt.

Mój mąż czasami przynosił na lekcje także inne rekwizyty, takie jak szmaciana piłka, która również miała niezwykłą moc przyciągania uwagi i zachęcania do skupienia. Organizował matematyczne zabawy z piłką.

Tak wyglądały początki eksperymentowania mojego męża z zabawową formą nauczania – uczenia się matematyki. Weszła mu ona w krew, a jego zajęcia już zawsze miały w sobie element, który dzieci uwielbiały. Entuzjazm uczniów bardzo szybko doprowadził go do odkrycia wynalazku swojego życia, czyli specjalnej talii kart do nauki tabliczki mnożenia, dzisiaj znanej jako Karty Grabowskiego.

Cisza w klasie jak makiem zasiał

Ostateczne listy startowe można było skorygować dopiero po przyjeździe szkół na Mistrzostwa. Dane te otrzymywaliśmy na wieczornej konferencji, która odbywała się dzień przed rozpoczęciem zawodów. Po konferencji męża czekała pracowita noc, podczas której wszystko musiało zostać dopięte na ostatni guzik.

Dwa dni rozgrywek mijały błyskawicznie. Zdobyte trofea trzeba było starannie spakować, co bywało wyzwaniem, zwłaszcza gdy nagrody miały większe gabaryty. Ekipy przyjeżdżały różnymi środkami lokomocji – nie zawsze były to autokary. Nawet dzieci wracające pociągiem potrafiły radzić sobie z powiększonym bagażem. W końcu były to nagrody :). Uczniowie wracali radośni i pełni wrażeń, a w swoich szkołach byli witani z honorami – organizowano apele, składano podziękowania i wyrażano uznanie.

Wyjazd ekip nie oznaczał końca pracy dla biura zawodów. Sprawdzaliśmy wyniki. Po pierwszym dniu rozgrywek, tym najważniejszym, do późnych godzin wieczornych zliczano punkty. Możliwe więc były pomyłki. Zdarzały się błędy, które wymagały korekt – czasami wiązało się to z wysyłaniem do szkół nowych medali, dyplomów i nagród. Choć były to rzadkie przypadki, zawsze dbaliśmy o to, aby było sprawiedliwie i żadne dziecko nie czuło się pokrzywdzone.

Największym wynagrodzeniem dla organizatorów były podziękowania od rodziców, nauczycieli i dyrektorów szkół. Władze oświatowe wyższego szczebla dostrzegały pozytywy tej imprezy, a środki masowego przekazu chętnie obejmowały Mistrzostwa swoim patronatem. Jednak, czy mogło być coś bardziej satysfakcjonującego niż widok szczęśliwych dzieci i zadowolonych nauczycieli?

Majowe wspomnienia o Mistrzostwach w Tabliczce Mnożenia pozostają w mojej pamięci jako wyjątkowe momenty pełne emocji i radości. Teraz firma Karty Grabowskiego, którą prowadzą moje dzieci – Justyna i Mateusz – pracuje nad przywróceniem tradycji tych Mistrzostw. Być może odbędą się one już w 2025 roku.

Majowe wspomnienia: Mistrzostwa w Tabliczce Mnożenia

Karty Tabliczka Mnożenia (dzisiaj znane jako Karty Grabowskiego) już od dwóch lat cieszyły się rosnącą popularnością w edukacji, zyskując uznanie zarówno nauczycieli, jak i rodziców. Ich rola w nauczaniu podstaw matematyki była nieoceniona. To stało się bodźcem do działania. Dyrektor Makowski widział w tym doskonałą okazję, aby połączyć edukację z emocjonującą rywalizacją. Andrzej Grabowski, z entuzjazmem i pasją, podjął wyzwanie bez wahania. Jak jednak zorganizować taką imprezę?

Wkrótce przystąpiliśmy do szczegółowego planowania. Ustaliliśmy, że zawody te będą nosić nazwę I Mistrzostw Polski w Tabliczce Mnożenia, a ich organizatorem będzie Szkoła Podstawowa nr 7 w Szczecinku. Zawody miały odbyć się w maju. Dyrektor Makowski zajął się sprawami organizacyjnymi, natomiast Andrzej opracował regulamin mistrzostw. Ważnym zadaniem było zaproszenie szkół do udziału w zawodach. Tym zajęłam się ja. W pierwszej kolejności zaprosiłam szkoły, które już korzystały z kart Tabliczki Mnożenia, a następnie szkoły z sąsiedztwa, które mogły łatwo dojechać do Szczecinka. Jak zareagowały szkoły?

Szkoły poważnie potraktowały zaproszenie. Było zaciekawienie i uznanie, że dla małych dzieci jest organizowana międzyszkolna impreza, w dodatku wyjazdowa. Pomimo tego, że czasu na przygotowanie i wyłonienie uczniów do poszczególnych kategorii, było niewiele - nauczyciele świetnie się spisali i świetnie przygotowali dzieci do zawodów.

Szkoła Podstawowa nr 7 była perfekcyjnie przygotowana na przyjęcie gości, co zrobiło wrażenie na przyjezdnych. Obsługa internatu, w którym zakwaterowano uczestników, przyjęła ich z serdecznością. Uczniowie i opiekunowie otrzymali koszulki, znaczki z logiem Mistrzostw i identyfikatory. Na zwycięzców czekały puchary, dyplomy, medale oraz nagrody. Nie mogło zabraknąć również podium, na którym triumfatorzy mogli świętować swoje sukcesy.

W maju 1998 roku, na starcie I Mistrzostw Polski w Tabliczce Mnożenia stanęło 228 uczniów z 27 szkół. Atmosfera była pełna emocji i sportowej rywalizacji. Każdy uczestnik dał z siebie wszystko, a ich wysiłki były nagradzane gromkimi brawami od kibiców i opiekunów.

Pierwsze zawody okazały się ogromnym sukcesem i dały początek corocznym Mistrzostwom Polski w Tabliczce Mnożenia, które stały się tradycją, odbywając się zawsze w maju. Zapaleni zwolennicy imprezy nie opuścili żadnej edycji. Już na początku roku kalendarzowego wypatrywali komunikatu o Mistrzostwach.

Wiosna 1998 roku w Szczecinku stała się świadkiem narodzin nowej tradycji, która połączyła edukację matematyczną z radością sportowej rywalizacji, inspirując kolejne pokolenia uczniów do doskonalenia swoich umiejętności w tabliczce mnożenia.

Teraz, firma Karty Grabowskiego, którą prowadzą moje dzieci - Justyna i Mateusz - pracuje nad przywróceniem tradycji tych Mistrzostw. Być może odbędą się one już w 2025 roku. Trzymam za nich kciuki!

Początki Mistrzostw Polski w Tabliczce Mnożenia: Historia Pierwszych Zawodów w Szczecinku

Nasza Justynka, wraz z koleżanką, niemal każdego dnia, gdy tylko pozwalała na to pogoda, wyruszała na podbój tego miejsca. Mogliśmy ją obserwować z okien naszego mieszkania.

Pewnego dnia, który zapamiętałam szczególnie, podczas jednego z tych spokojnych poranków podeszłam do okna i moim oczom ukazał się niecodzienny widok. Na placu zabaw nie było zwykłej swawoli i gonitw za piłką, uformowała się za to zorganizowana kolejka dzieci. Zaintrygowana, wyjrzałam przez okno i wszystko stało się jasne. Był to łańcuszek chętnych do oddania rzutu piłką do tekturowego kartonu, który przyniósł mój mąż. Chciał, żeby córka i jej koleżanka porzucały sobie piłką. Justynka bardzo lubiła zabawy, które organizował tata.

Mój mąż, widząc rosnące zainteresowanie, zaprosił wszystkich chętnych do wspólnej zabawy. Kolejka szybko się wydłużyła, a dzieci po każdym wykonanym rzucie z radością dołączały na jej koniec, aby móc spróbować swoich sił jeszcze raz. Co zaskakujące, nawet huśtawki na chwilę opustoszały, ustępując miejsca tej prostej, ale jakże absorbującej zabawie.

Dorośli z zaciekawieniem obserwowali inicjatywę męża. Byli pełni podziwu dla jego pomysłu. Codzienny widok kolejek z tego okresu był im dobrze znany, ale ten ogonek był inny niż tamte. Okazało się, że potrzeba tak niewiele, by było ciekawie i radośnie. Ta prosta zabawa była czymś więcej niż tylko okazją do ruchu – była dowodem na to, że kreatywność i chęć dzielenia się szczęściem mogą przemienić zwykły dzień w fajną przygodę. Tym pomysłowym tatą był Andrzej Grabowski, mój mąż. Przyszły wynalazca Kart Grabowskiego. Od zawsze miał masę pomysłów. W serii moich artykułów na blogu przybliżę Jego nietuzinkową postać.

A za czym ta kolejka?

Andrzej był nie tylko mężem, ojcem i dziadkiem, był też serdecznym przyjacielem dla dzieci z naszego sąsiedztwa. Jego codzienne gesty i sposób bycia sprawiały, że każdy, kto go znał, czuł się wyjątkowy i ważny. Andrzej zawsze miał czas, by zatrzymać się, porozmawiać, zainteresować się drugą osobą.

Pamiętam historię, która bardzo mnie wzruszyła. Andrzej wracając do domu, zatrzymał się w progu, cofnął się i stanął nieruchomo. Kiedy pytałam, co się dzieje, z uśmiechem odpowiadał, że Kacperek, nasz młody sąsiad, właśnie schodzi z góry i musi poczekać, aby się z nim przywitać. Było to dla mnie wzruszające, pokazujące, jak bardzo potrafił być uważny i czuły na obecność innych, zwłaszcza dzieci. Dla Andrzeja nie było nic ważniejszego niż chwila spędzona na rozmowie czy choćby wymianie uśmiechów z najmłodszymi.

Andrzej był pedagogiem z powołania i zawsze poświęcał się swojej misji – pokazywał to nie tylko ucząc w szkole, ale także swoim nastawieniem na co dzień.

Leszek, mój wnuk, który miał niecałe trzy lata, gdy Andrzej odszedł, zapamiętał dziadka jako „najlepszego dziadka na świecie”. Choć jego wspomnienia mogą być mgliste, za pośrednictwem opowieści, które mu przekazuję, Leszek może budować głębszą relację z dziadkiem, którego miłość i obecność wciąż są z nami.

To tylko fragmenty wspomnień o Andrzeju, które chciałabym Wam przekazać. W naszej rodzinie pamięć o nim jest ciągle żywa, a opowieści o nim, jego dobroci, empatii i cieple, które rozsiewał wokół siebie, stanowią cenny skarb, który pragniemy pielęgnować i przekazywać dalej.

W kolejnych artykułach na blogu podzielę się historiami o Andrzeju, pokazującymi, jak wielki wpływ miał na nasze życie.

Zapraszam Was do śledzenia naszego bloga i odkrywania kolejnych wspomnień, które, mam nadzieję, będą dla Was źródłem inspiracji i przypomnieniem o wartości rodzinnych więzi oraz o tym, jak ważne jest, by pielęgnować pamięć o bliskich.

Bożena Grabowska

Artykuły autora

Cisza w klasie jak makiem zasiał

Majowe wspomnienia: Mistrzostwa w Tabliczce Mnożenia

Początki Mistrzostw Polski w Tabliczce Mnożenia: Historia Pierwszych Zawodów w Szczecinku

A za czym ta kolejka?

Wspomnienia o Andrzeju Grabowskim czas zacząć…

Idź do