Cześć! Mam na imię Agnieszka. Jestem nauczycielem edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej, terapeutą, oligofrenopedagogiem i trenerem TUS. Prowadzę Gabinet Terapii Pedagogicznej, w którym zajmuję się terapią dzieci z trudnościami szkolnymi, takimi jak: dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia, a także dziećmi z autyzmem, zespołem Aspergera i niepełnosprawnością intelektualną. Moim celem zawodowym jest nauczanie przy wykorzystaniu aktualnych i atrakcyjnych metod, prowadzące do rozbudzania ciekawości i chęci zdobywania wiedzy u moich podopiecznych. W wolnej chwili piszę wiersze, tworzę kreatywne pomoce dydaktyczne do pracy z dziećmi. Prywatnie jestem mamą trójki wspaniałych dzieci.

Agnieszka Osmańska

Uczenie się jest niekończącym się procesem, podczas którego następuje wzmacnianie istniejących połączeń nerwowych w mózgu, kształtowanie nowych i ich wzajemne spajanie. Aby czynność ta przebiegała w sposób efektywny, mózg powinien mieć warunki środowiskowe, bogate w wielowymiarowe bodźce zewnętrzne, takie jak: ruch, taniec, muzyka, prezentacje, ilustracje, obrazy, zapachy, przedmioty o zróżnicowanych fakturach. Przyczyni się to do efektywnej nauki, a urozmaicenie lekcji pozwoli zbudować dobre relacje z uczniami. Pozytywne kontakty to podstawy pracy edukacyjnej, na nich bowiem opiera się cały proces dobrej i efektywnej nauki. Wspomagając się swoim doświadczeniu zawodowym, opiszę ciekawe pomysły, z których warto skorzystać podczas lekcji w klasach 1–3 szkoły podstawowej. Gdy się je zmodyfikuje, mogą stać się źródłem inspiracji podczas edukacji w klasach starszych. Nie bójmy się wyjść poza schemat podstawy programowej!

Nauka w klasach 1–3 to najważniejszy czas w edukacji młodego człowieka, który ma wpływ na jego dalsze losy. Podejście dziecka do zdobywania wiedzy w kolejnych etapach nauki zależy od tego, w jakiej atmosferze przebiega ten pierwszy okres w szkole. Nauczyciele edukacji wczesnoszkolnej biorą na siebie ogromną odpowiedzialność. Mogą wyposażyć ucznia w skrzydła i wypuścić ze swoich rąk dziecko pełne pozytywnej energii na dalsze lata nauki, a mogą też cały ten proces zaburzyć i doprowadzić małego człowieka do wielkiej frustracji, sprawić, że będzie wątpić w swój potencjał i niechętnie podejmować dalsze wyzwania. A przecież każde dziecko posiada zasoby i talenty, które powinno odkrywać!

Czy robienie ciekawych rzeczy, uczenie polisensoryczne są wykonalne przy tak przepełnionej podstawie programowej? Oczywiście, że tak. Opowiem wam, jak tego dokonać.

Część pedagogów nie wyobraża sobie lekcji bez wypełniania nudnych ćwiczeń, zgodnie z przewodnikiem nauczyciela. Wiele z tych zadań jest naszym dzieciom niepotrzebnych. Są to ćwiczenia polegające na uzupełnianiu pustych miejsc, które nie rozwijają myślenia, nie uczą układania zdań ani poprawności stawiania liter. Obowiązkiem nauczyciela jest zrealizowanie podstawy programowej – można to zrobić bez trzymania się sztywno przewodnika i ćwiczeń. Na szczęście wielu pedagogów stosuje w swojej pracy ciekawsze sposoby na naukę liczenia, niż słupki z działaniami, lepsze metody na nabywanie umiejętności literackich, niż przepisywanie tekstu z tablicy.

Dzieci najefektywniej uczą się przez działanie, ruch, zabawę. Takie formy aktywności zbliżają uczniów i nauczycieli, tworząc relacje na całe życie.

Kiedy tylko nadarza się okazja, kiedy sprzyja aura, nie trzymajmy się sztywno zajęć w klasie, wychodźmy z dziećmi na boisko, do parku, do lasu. Czytanie i analiza tekstu na pobliskim skwerze, pod drzewem, będą ciekawsze niż w szkolnej ławce. Wystarczy kilka kocyków i dobry humor. Na chodniku możemy kreślić kredą litery – to doskonały wstęp do zapoznania się z techniką i kierunkiem pisania, który potem z powodzeniem można kontynuować w klasie, w zeszycie w linie. Poprzez gry i zabawy można rozwijać słownictwo, budować zdania, tworzyć ciekawe opowieści.

Lekcja matematyki prowadzona w parku czy w lesie, połączona z edukacją przyrodniczą, to strzał w dziesiątkę. Przy okazji opowieści o rodzajach drzew, można zmierzyć obwód pnia, stworzyć rejestr od najmniejszego do największego. Jeżeli dzieci mają już takie umiejętności, można dodać wszystkie obwody drzew.

Wizyta w parku pomoże także w edukacji przyrodniczej. Skuteczniejsze będzie uczenie rozpoznawania liści „na żywo”, niż z podręcznika. Na koniec można się poprzytulać do drzew i odbierać dobrą energię, integrując się z naturą.

Zachęcam także do przeprowadzenia cyklu zajęć w terenie zgodnie z porami roku. We wrześniu warto wybrać się na wykopki do zaprzyjaźnionego gospodarza. Można też odwiedzić pobliskiego sadownika czy rolnika zajmującego się uprawą warzyw. To ciekawy czas na zbieranie plonów: dynia, cukinia, papryka, kabaczki, kapusta, cebula, buraki. Dzieciaki z mojej klasy za pomoc w zbieraniu tych darów natury zostały obdarowane burakami, z których zrobiły zakwas, źródło wielu witamin. Przy okazji odbyła się lekcja o witaminach i minerałach. Na kolejnej lekcji będziemy kisić kapustę.

Zimą warto odwiedzić gospodarstwo mleczne, pokazać dzieciom hodowlę krów i proces pozyskiwania mleka, z którego potem wytwarza się produkty obecne w piramidzie żywienia: twaróg, masło, sery i jogurty. Przy odrobinie szczęścia uda się podejść bliżej do miejsca, gdzie znajdują się małe cielaki i pozjeżdżać z balotów, tak jak to miało miejsce w naszym przypadku.

Nie zapominajcie o szaleństwach na śniegu, moja klasa miała przyjemność poznać nowego kolegę Śniegusia. Spójrzcie, jaki z niego wysoki chłopak, mógłby zostać koszykarzem.

Wiosną, kiedy wszystko już zielenieje, warto obejrzeć hodowlę ekologicznych kur, dzięki którym mamy dobro w postaci zdrowych jajek, źródła wielu cennych witamin
i minerałów.

Jeśli istnieje taka możliwość, warto uprawiać ogródek warzywny przy szkole. Wyhodowany w ten sposób szczypiorek z powodzeniem można będzie wykorzystać
do jajecznicy zrobionej razem z uczniami na warsztatach kulinarnych. A jeszcze przed końcem roku szkolnego będą was cieszyć czerwieniejące na krzaczkach truskawki.

Warsztaty kulinarne to wszechstronne zajęcia integrujące, które oprócz budowania pozytywnych relacji między uczestnikami i uczenia współpracy, łączą ze sobą elementy edukacji polonistycznej i matematycznej. Poprzez odczytanie przepisu i zapisanie go w swoich zeszytach uczniowie ćwiczą elementy czytania i pisania. Odmierzanie odpowiedniej ilości składników wprowadza pojęcia z zakresu wagi i objętości.

Upieczmy wspólnie chleb, zaczynając od zmielenia ziarna i pozyskania mąki, którą następnie zważymy i zrobimy z niej rozczyn. Zróbmy do tego masło ze śmietany i usiądźmy razem z dziećmi przy wspólnym śniadaniu. Na moich autorskich zajęciach kulinarnych, nazwanych Kulinarne czwartki, wspólnie z klasą pierwszą i drugą robiliśmy żelki ze zdrowych soków, piekliśmy chleb, bułki i różne ciasta. Smażyliśmy naleśniki i jajecznicę, poznawaliśmy nowe smaki. Jeśli w waszej placówce nie ma piekarnika, poproście rodziców o pomoc, może ktoś wypożyczy elektryczny piekarnik lub maszynę do pieczenia chleba.

Korzystając z okazji utworzyliśmy Dyskusyjny Klub Książki, do którego należały wszystkie dzieci z klasy 1 i 2. W każdy czwartek, zaraz po warsztatach kulinarnych, siadaliśmy wszyscy razem do stołu, debatując nad zadaną lekturą, podczas konsumpcji przygotowanych wypieków. Jakże miło było porozmawiać na temat losów bohaterów książki przy kawałku własnoręcznie zrobionego ciasta oraz herbacie z miodem i cytryną.

Z książką… konie można kraść i zdobywać szlify fotografa

„Ubierz się w książkę”, to zajęcia z elementami literatury i fotografii. Zadaniem dzieci jest zajrzeć do domowej biblioteczki, znaleźć książkę z postaciami na okładce, dopasować ubiór do danej postaci i przynieść do szkoły. A na lekcji zaczynamy zabawę w sesję zdjęciową, wystarczy tylko odpowiednio ustawić książkę i można wyczarować cuda. Moja klasa doskonale się przy tym bawiła, a efekty tej zabawy najlepiej zaprezentują załączone zdjęcia.

Zabawa w przebieranki inspirowana dziełami sztuki to doskonały pretekst do tego, aby porozmawiać o artystach i ich dziełach. Dzieci miały za zadanie przebranie się w domu, angażując w tę zabawę rodziców, cel – integracja w gronie rodziny został osiągnięty w 100 procentach. Kolejny, czyli zdobycie wiedzy na temat najbardziej znanych dzieł sztuki, również. Uczniowie najpierw poznawali historię powstania danego dzieła, aby potem po aktorsku wczuć się w rolę przedstawionej postaci.

Ten włoski malarz, żyjący w latach 1527–1593, tworzył portrety wykonane z owoców i warzyw. Pozwólmy dzieciom na odrobinę szaleństwa, puśćmy razem z nimi wodze fantazji i twórzmy prawdziwe, smakowite dzieła.

Wystarczy karton po bananach z supermarketu i trochę zakrętek z napisami od Tymbarka, zbieranych przez nauczyciela przez lata. Na pewno wielu z was ma takie w swoich zasobach, nasz zawód charakteryzuje choroba zbieractwa rozmaitych rzeczy. Wspólnie z klasą wymyślcie zasady, ostrzegam, że to bardzo wciąga. Moja wersja zawiera około 90 zakrętek, ponumerowanych w kolejności od 1 do 90, do każdego z numerów przypisane są zadania i aktywności mające na celu utrwalenie zasad ortograficznych. Zadania zostały dopasowane do haseł na zakrętkach, np. „Spotka Cię coś miłego” – idziesz 10 pól do przodu. „Porwij się na nieznane” – odgadnij 5 wyrazów z trudnościami ortograficznymi lub wylosuj Kabooma ortograficznego. Burza mózgów podczas wymyślania i dopasowywania zasad gry do treści na zakrętkach sprawiła, że uczniowie zapomnieli o przerwie. Ta gra może być wykorzystana na każdej lekcji, ja wybrałam ortografię, u was może to być inny obszar edukacyjny, wymagający utrwalenia.

Pomalujcie kamienie, niech świat stanie się kolorowy. A wszystko to koniecznie na łonie natury. Na pewno będzie przyjemniej niż w klasie. Wśród moich uczniów najbardziej popularna była złota farba. Efekty naszych prac prezentują poniższe zdjęcia.

Artyści w plenerze i na szkolnym korytarzu

Malowanie obrazów na folii w holu szkoły jest ciekawsze niż siedzenie z farbami w ławkach. My wykorzystaliśmy gąbki o różnym kształcie i patyczki do uszu. Na innej lekcji postanowiliśmy stworzyć najdłuższy obraz w historii szkoły na rolce papieru, która leżała w szkolnym magazynie. Malowanie na szkolnym boisku, na folii owiniętej wokół bramki do piłki nożnej, to z kolei dobra okazja do złapania jesienią ostatnich promieni słońca. Zrobiliśmy też własny festiwal kolorów Holi oraz zajęcia kreatywne, na których wykorzystując stare ubrania, projektowaliśmy coś nowego. Na naszych lekcjach powstał również dywanik z pomponów.

W celu utrwalenia samogłosek, wykorzystałam wytłaczanki do jajek, które kupiłam w sklepie internetowym (nie polecam używanych ze względów sanitarno-epidemiologicznych). Stworzyłam grę na zasadzie memo, odkrywasz, zabierasz lub odkładasz i zapamiętujesz. Kto uzbiera najwięcej jajek, wygrywa. Wystarczy specjalna kostka z samogłoskami. Oprócz samogłosek gra ćwiczy pamięć i koncentrację.

Pomysłów jest wiele, każdy z nich zbliża dzieci z klasy do siebie oraz buduje pozytywne relacje między uczniami a nauczycielem. Ważne, aby lekcja była jedyna i niepowtarzalna, a grupa integrowała się podczas przydzielonych zadań.

Dziś, kiedy wracam do zdjęć i oglądam wszystkie aktywności, które zrealizowałam ze swoimi uczniami, wciąż ciepło myślę o tych dzieciakach. Spotykamy się nadal, mimo że zaczęli kolejny etap edukacji. Przyjeżdżają do mnie na zajęcia terapeutyczne, ale często bywa, że oddaję im swój czas prywatny i ruszamy zwiedzać ciekawe miejsca w mieście. Są dla mnie ważni, ja chyba dla nich też. Zapewniam, że to wszystko, co przeżyjecie razem ze swoimi uczniami, przyniesie efekty w postaci trwałych relacji na długie lata. I tego wam życzę, drodzy nauczyciele i wszystkie osoby prowadzące zajęcia z dziećmi.

Zajęcia w szkole, które zachwycą dzieci!

Współzarządzająca firmą. Współtwórca marki założonej w latach 90 przez swojego ojca, Andrzeja Grabowskiego. Autorka książek z opisami gier.

Justyna Grabowska-Dybek

Wtedy w moje ręce wpadła książka Barbary Oakley „Głowa do liczb”, z której dowiedziałam się, że jest metoda, która może mi pomóc – technika pomodoro. Spróbowałam, nie zawiodła! I tak stosują już ją od kilku lat (nie codziennie!), a ostatnio pokazałam ją mojemu 10-letniemu synowi. Ale o tym za chwilę. Zacznijmy więc od początku…

Odkładanie spraw na później wiedząc, że niesie to ze sobą negatywne konsekwencje (prokrastynacja), to problem, który dotyczy wielu z nas.

Bez względu na to, czym się zajmujemy i jak bardzo lubimy to, co robimy, zawsze znajdą się zadania, które niekoniecznie dają nam frajdę. Znajdujemy wtedy tysiące powodów, aby odłożyć ich realizację na później. A gdy uda nam się w końcu usiąść przed biurkiem, gotowi do pracy czy nauki, łatwo się rozpraszamy i - zanim się obejrzymy - to minie godzina odkąd przeglądamy media społecznościowe.

Gdy myślisz o czymś, czego nie chcesz robić, w twoim mózgu uaktywnia się obszar odpowiedzialne za odczuwanie bólu.

 Twój mózg oczywiście w naturalny sposób będzie próbował „ratować cię” - odwracając twoją uwagę - w kreatywny i podstępny 😈 sposób. Bo właśnie wtedy okazuje się, że musimy posprzątać biurko, sprawdzić wiadomości na fb, zamówić kolejną zabawkę dla dziecka. itd. Ukończenie takich zadań daje nam poczuć pewną satysfakcję, ale nie przybliży do realizacji celu!

Metoda została opracowana w latach 80-tych XX wieku przez Franceso Cirillo, który wykorzystywał minutniki w kształcie pomidora. Stąd właśnie nazwa metody. Nie musisz jednak takiego minutnika posiadać, wystarczy, że skorzystać z timerów dostępnych on-line (np. 

Metoda polega na tym, że skupiamy się na działaniu, ale w krótkich odcinkach czasu. Nie stawiamy sobie konkretnego celu (np. przeczytam 2 strony, nauczę się 2 tematów). Okazuje się, że to właśnie nastawienie na realizację konkretnych celów może być tym, co nas blokuje. Działamy zatem według następującego schematu:

Czas jednej sesji to 25 minut. Możemy go jednak zmodyfikować - i dopasować do siebie. Jeżeli czujesz, że 25 minut to dla ciebie za dużo, to zacznij od 15 minut!

 - wykonujesz zaplanowane zadanie. W pełnym skupieniu. Masz jeden cel: przez 25 minut realizować swoje zadanie. Proste - prawda? Nie stawiasz sobie innych celów, np.: napiszę 2 strony wypracowania lub przeczytam 3 strony z podręcznika.

 - 5 minut przerwy. Zrób to, co sprawia ci przyjemność. Porozmawiaj z kolegą, zrób sobie herbatę, posłuchaj piosenki, zrób krótki spacer lub obejrzyj shorta na kanale Kart Grabowskiego 😀. Przerwa jest bardzo ważna, ponieważ: po pierwsze - jest to nagroda, a po drugie - choć się relaksujesz - twój mózg pracuje „po cichu”, rozwiązując problemy, z którymi się borykałeś, pracuje wtedy w pełnym skupieniu.

 (po kilku sesjach 25-minutowych), np. 15-minutowa.

Dlaczego metoda pomodoro pomaga w walce z prokrastynacją?

Czy pamiętasz, co napisałam na początku artykułu? Gdy myślisz o czymś, czego nie chcesz robić, w twoim mózgu uaktywnia się obszar odpowiedzialne za odczuwanie bólu. Okazuje się jednak, że tylko 

samo oczekiwanie na realizację nieprzyjemnego zadania jest dla nas „bolesne”.

 Gdy zaczynasz pracować nad czymś, czego nie chciałeś robić, dyskomfort, który odczuwałeś - zaczyna znikać.

Gdy zatem zmagasz się z prokrastynacją, kluczowe jest, aby zacząć działać! Dlatego właśnie technika pomodoro jest tak skuteczna. Odsuwa od nas presję związaną z realizacją zadań. Zaczynamy działać! Skupiamy się na procesie, a nie na końcowym produkcie.

Nie stosuję tej metody codziennie. Sięgam po nią wtedy, gdy mam gorsze dni lub mam do zrealizowania trudne zadanie. 25 minut pracy w pełnym skupieniu, bez presji, że muszę coś w tym czasie ukończyć, działa na mnie motywująco i daje satysfakcję.

Czasami pracuję tak cały dzień - i choć jest trudno, to dzięki temu, że potrafię się skupić w krótkich odcinkach czasu - widzę postępy. A oto przecież chodzi.

A często jest tak, że po jednej lub dwóch sesjach pomodoro, okazuje się że trudne zadanie takie wcale nie było. Ba! Okazuje się, że sprawia mi przyjemność i wchodzę w stan „flow”... I wszystko po prostu staje się prostsze :)

Techniki pomodoro nie stosuję więc ściśle według schematu. Korzystam z niej, po to aby wprowadzić się w stan skupienia i dać sobie rozpęd do realizacji zadań, na które nie mam ochoty.

Do jakich zadań można wykorzystać technikę pomodoro?

Metodę można wykorzystać zarówno w pracy, jak i wtedy gdy uczysz się do sprawdzianu czy egzaminu. Opowiedziałam o niej mojemu 10-letniemu synowi i wykorzystaliśmy ją… gdy sprzątał swój pokój. Ustawiliśmy czas jednej sesji pomodoro na 15 minut. Naprawdę byłam w szoku, gdy po usłyszeniu dźwięku alarmu kończącego pierwszą sesję pomodoro, weszłam do jego pokoju i zobaczyłam efekty, a co najważniejsze – ogromną satysfakcję na twarzy mojego syna 😀.

O technice pomodoro możesz przeczytać wiele, gdyż napisano już mnóstwo artykułów i książek na ten temat. Ja dowiedziałam się o niej z książki Barbary Oakley “Głowa do liczb”, która stanowi prawdziwe kompendium wiedzy na temat tego, jak się uczyć. Zresztą bardzo bym chciała, aby w tego typu wiedzę (jak się uczyć), wyposażyła nasze dzieci szkoła. Postać Barbary Oakley jest poza tym niezwykle inspirująca, gdyż to bowiem przykład osoby, która uważała siebie za kogoś, kto absolutnie nie jest umysłem ścisłym. Zmieniła swoje podejście do matematyki dopiero na studiach, a ta modyfikacja okazała się tak diametralna, że zrobiła doktorat, pracuje na uczelni, a swoją historią dzieli się z innymi, pokazując na własnym przykładzie, że podział na osoby humanistyczne i ścisłe jest absurdem. To tylko nasze nastawienie, które oczywiście możemy zmienić. Zresztą… o tym też napisała książkę - “Mindshift”. Ale o tej osobie poświęcę na pewno już niedługo oddzielny wpis.

Barbara Oakley, „Głowa do liczb”, Helion 2016

“Learning how to learn” na platformie coursera.org

 (prowadzony również przez Barbarę Oakley). Kurs jest wciągający, dynamiczny, z wieloma filmami i testami, które pozwalają dobrze przyswoić wiedzę.

Jak nie odkładać zadań na potem?  Technika pomodoro

Zespół Kart Grabowskiego

Karty Grabowskiego już od lat wykorzystywane były na zajęciach ze studentami. Nasza kooperacja teraz jednak się zacieśnia. Bardzo się cieszymy, że zostaliśmy tak docenieni, co utwierdza nas w przekonaniu, że Karty w szkołach są bardzo potrzebne.

W ramach współpracy będziemy czynnie uczestniczyć w wydarzeniach uczelnianych, takich jak, chociażby Noc Naukowców.

Ponadto będziemy brać udział w wykładach i spotkaniach ze studentami, podczas których zaprezentujemy innowacyjne metody nauki matematyki z Kartami Grabowskiego w zakresie: dodawania, odejmowania, tabliczki mnożenia, ułamków zwykłych. Pokażemy także sposoby na rozwijanie logicznego myślenia.

Powrót na uczelnię jest dla nas wyjątkowy jeszcze z jednego powodu. Justyna Grabowska-Dybek współautorka Kart Grabowskiego Gry logiczne i autorka Kart Grabowskiego Ułamki jest absolwentką 

. Miło było po latach powrócić na uczelnię w zupełnie nowej roli.

Jesteśmy bardzo podekscytowani współpracą. Cieszymy się, że będziemy mieć kontakt z przyszłymi nauczycielami, a tych nauczycieli, którzy jeszcze nie znają naszych Kart, zapraszamy serdecznie na warsztaty: 

Współpraca z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Nazywam się Żaneta Nowak. Jestem nauczycielem edukacji wczesnoszkolnej w Publicznej Szkole Podstawowej nr 8 im. Gustawa Morcinka w Opolu oraz asystentem pracy naukowo-badawczej w Wyższej Szkole Zarządzania i Administracji w Opolu.

Od początku szkoły podstawowej moim ulubionym przedmiotem była matematyka. W liceum wybrałam profil matematyczno-informatyczny, aby rozwinąć swoje zainteresowania w zakresie nauk ścisłych. Ukończyłam Kształcenie Wczesnoszkolne z Wychowaniem Przedszkolnym. Jako młody nauczyciel nieustannie poszukiwałam nowych pomysłów oraz środków dydaktycznych, które mogłabym wykorzystać w pracy z uczniami. Wzięłam udział w wielu kursach, warsztatach oraz szkoleniach z zakresu edukacji matematycznej.

Żaneta Nowak

Pamiętam doskonale moją pierwszą myśl: „Dlaczego tak nie wyglądała moja matematyka w szkole podstawowej?”. Po powrocie do domu postanowiłam poszerzyć swoją wiedzę na temat Kart Grabowskiego, które tak bardzo mnie zaciekawiły. Od tamtej pory postanowiłam dzielić się nabytą wiedzą ze studentami edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej - przyszłymi nauczycielami. Chcę Wam przybliżyć, jak wyglądają takie zajęcia i co myślą o nich studenci 👩‍🎓.

Najpierw krótkie przedstawienie a potem praktyka

Podczas zajęć dydaktycznych z „Matematyki”, „Metodyki edukacji matematycznej” oraz „Współczesnych tendencji w edukacji matematycznej” prezentuję kolekcję Kart Grabowskiego - komplety kart oraz książki. Przedstawiam najważniejsze informacje o kartach, wskazówki dla nauczycieli oraz złote zasad ypłynące z książek wariantu podstawowego. Następnie zapoznaje słuchaczy z grami oraz filmami instruktażowymi. Po części metodycznej, studenci wcielają się w role uczniów, biorąc udział w grach z wykorzystaniem Kart Grabowskiego. To właśnie ostatni z etapów (część praktyczna) staje się przełomem dla moich studentów, dlatego na nim skupię się najbardziej. 😊

Wybór prowadzącego oraz wyjęcie kart z pudełek zawsze wywołują błysk w oku. Dostrzegam niepewność, ale też ciekawość uczestników. Dla wielu studentów jest to pierwsza przygoda z Kartami Grabowskiego. „Rozsypanka” oraz „Domino Karciane” z Kartami Grabowskiego Dodawanie i odejmowanie - pozwalają oswoić nieznane. Otrzymanie tytułu Mistrza Dziesiątek czy Mistrza Domina Karcianego nakręca spiralę. Studenci chcą poznać kolejne gry i inne talie kart.

Po aktywnym udziale w grach i zabawach z kolekcją Kart Grabowskiego zachęcam uczestników do dyskusji. Na podstawie uzyskanych odpowiedzi mogę sformułować kilka wniosków.

Karty to nowoczesne podejście do edukacji

Karty Grabowskiego odsłoniły przed uczestnikami nowoczesne podejście do edukacji matematycznej. Radość, zadowolenie, euforia, duma, satysfakcja, liczenie bez stresu i krytyki. Tak pozytywne emocje sprawiają, że matematyka staje się przyjemna.

Studenci są przekonani, że takie podejście, to przyszłość edukacji. Matematyka opierająca się na aktywnym przeżywaniu przynosi największe rezultaty. Układanie i obliczanie działań nie musi odbywać się na kartach pracy. Zadania łatwiejsze i trudniejsze można także układać z talii kart.

W trakcie zajęć podział na grupy sprzyjał integracji, nawiązywaniu relacji interpersonalnych, nauce zdrowej i ciekawej rywalizacji, a to wszystko w duchu fair play. Studentki nauczyły się, że pomimo przegranej, liczy się dobra zabawa. Co więcej, podczas rozwiązywania różnych zadań matematycznych czas mijał bardzo szybko.

Gier jest dużo, więc każdy znajdzie odpowiednie dla siebie

Liczba gier i zabaw zaprezentowana w książkach z wariantu podstawowego podziałała na wyobraźnię uczestników. Każdy z graczy w obszernej gamie znalazł coś dla siebie. Dodatkowym atutem, na który wskazywali studenci, była możliwość zmiany poziomów trudności w każdej z kolekcji gier Kart Grabowskiego. Wielu słuchaczy podczas zabawy z taliami kart wyraziło chęć zakupu kolekcji dla swoich dzieci oraz placówek, w których na co dzień pracują.

Dobór odpowiednich środków dydaktycznych dla nauczyciela to klucz do sukcesu

Praca z Kartami Grabowskiego utwierdziła studentów w przekonaniu, jak ważna jest rola nauczyciela oraz dobór środków dydaktycznych, pokazując tym samym, że nauka matematyki nie musi być nudna i straszna.

Właśnie takie gry i zabawy mogą przełamać stereotyp myślenia o matematyce- jako przedmiocie trudnym i nieprzyjemnym. To od nauczycieli zależy przyszłość edukacji oraz nastawienie uczniów do przedmiotów ścisłych.

Karty Grabowskiego rozpowszechniam także wśród najmłodszych dzieci. Korzystam z nich podczas edukacji matematycznej w klasie I oraz prowadzonego przeze mnie kółka matematycznego.

„Trzy życia”, „Święty Mikołaj”, „Sokole Oko” wywołują wiele pozytywnych emocji wśród moich uczniów. Jednak ulubioną talią są Karty Grabowskiego Gry Logiczne. „Pasjans Turysta”, „Król Mostów” czy „Admirał”- to gry, w które moi uczniowie mogliby grać bez końca. Dźwięk dzwonka w trakcie rozgrywki tym razem nie powoduje radosnych okrzyków. Uczniowie zadają mi często pytanie: Czy możemy jeszcze chwileczkę pograć na przerwie? A ja z uśmiechem na twarzy odpowiadam: Oczywiście, że możecie.

Dla mnie jako praktyka,Karty Grabowskiego świetnie wpisują się w pracę zarówno z uczniami, jak i ze studentami. Nie wyobrażam sobie powrotu do tradycyjnych metod nauczania, które nie dawały takich rezultatów jak gry edukacyjne z wykorzystaniem Kart Grabowskiego. Nauka logicznego myślenia, kreatywne rozwiązywanie problemów i panowanie nad swoimi emocjami, to tylko niektóre z umiejętności, jakie nabywają uczniowie w trakcie zabaw z Kartami Grabowskiego. Dzięki ich ponadczasowości posłużą jeszcze niejednemu pokoleniu w osiąganiu sukcesów matematycznych.

#dydaktyka

Artykuły oznaczone: #dydaktyka

Zajęcia w szkole, które zachwycą dzieci!

Jak nie odkładać zadań na potem? Technika pomodoro

Współpraca z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Karty Grabowskiego na zajęciach ze studentami

Idź do