Cześć! Mam na imię Kamila i upraszczam przekaz treści edukacyjnych. Poprzez swoją pracę sprawiam, że uczniowie rozumieją i lubią przedmioty ścisłe, a to wszystko dzięki mojej współpracy z Kartami Grabowskiego. Mam przyjemność być Certyfikowanym Trenerem Kart Grabowskiego. Ukończyłam Uniwersytet im. Adama Mickiewicza na dwóch kierunkach: fizyka ogólna oraz matematyka. Jestem czynnym nauczycielem tych dwóch przedmiotów oraz wychowawcą klasy. W moim zawodzie szczególnie interesuje mnie zastosowanie kreatywnej nauki, dlatego w mojej edukacji pojawiły się Karty Grabowskiego, które wspierają przekonanie, że matematyki można uczyć się w przyjemny i efektywny sposób. W wolnej chwili tworzę autorskie materiały edukacyjne i spędzam czas z moim psem.

Kamila Kreczmer

W szkole uprawiałam aż pięć dyscyplin: pływanie, bieganie, strzelanie, jazda konna i szermierka. W pływaniu podczas każdego treningu liczyło się: długości przepłyniętego basenu, czas, w jakim to się zrobiło, liczbę ruchów rąk i nóg. Gdy miałam przepłynąć 3 razy 400 metrów grzbietem czy 2 razy 600 metrów kraulem, dzieliłam każdą taką odległość na odcinki 25 lub 50 metrów, żeby wiedzieć, ile basenów muszę przepłynąć.

Na przykład, zakładając, że basen ma 50 metrów, a trener kazał mi przepłynąć 400 metrów grzbietem, to powinnam przepłynąć 8 basenów właśnie tym stylem. Wówczas zamiast kilkuset metrów do pokonania, mam kilka lub kilkanaście basenów, co dla głowy i ciała jest łatwiejsze do zniesienia 😊

Podczas biegania podobnie: liczba przebiegniętych kilometrów, czas biegu czy liczba i długość kroków. Bieg dzielę na odcinki:

Czy w jeździe konnej widać matematykę?

Jazda konna także wymaga liczenia: trzeba oszacować czas przygotowania i czyszczenia konia przed treningiem. Jeździec musi również nauczyć się precyzyjnie śledzić ruchy nóg konia i konsekwentnie zliczać jego kroki. Liczenie kroków pozwala jeźdźcom ocenić, ile kroków musi wykonać koń, aby dotrzeć do konkretnej przeszkody, punktu lub miejsca na trasie. Jeśli znasz długość kroku konia, możesz łatwo przeliczyć liczbę kroków na odległość.


W sporcie bardzo ważnym elementem jest liczenie. Na każdym etapie sportowych emocji widać matematykę. Od prostych spraw takich jak: obliczenie liczby treningów, zajętego miejsca w kwalifikacji, aż do obliczeń poziomu tętna czy czasu wykonanych i intensywności ćwiczeń, dostosowanie ich do wieku osoby trenującej. Podobnie musimy podejść do diety, tak ważnej w sporcie. Każdy sportowiec wie, iż bilansowanie jej to również dokładne policzenie liczby kalorii dla danej osoby, uwzględniając wiek zawodnika, liczbę treningów i jaki efekt chcemy uzyskać. To wszystko należy odpowiednio przeliczyć.

Zadanie 1. Ile kalorii możesz spalić podczas półgodzinnego biegu, jeżeli przez godzinę biegu można spalić 1000 kalorii?

Zadanie 2. Na podstawie poniższego wzoru:

oblicz maksymalne tętno, które powinno się osiągnąć, żeby zaplanować bezpieczne uprawianie sportu.

Zadanie 3. Zalecana przez specjalistów minimalna dzienna liczba kroków wynosi 5000. Zmierz długość swojego kroku i policz, ile minimum metrów dziennie musisz pokonać, żeby przejść minimalną zalecaną liczbę kroków.

Zadanie 4. Zawody sportowe z tabliczką mnożenia? Z Kartami Grabowskiego to możliwe Jestem ich ogromną fanką i wiele gier z Kartami można wpleść jako element sportu. Jesteście gotowi na takie wyzwanie?

Do gry przygotujcie dowolną liczbę par kart (jedna para to: karta czarna z działaniem i karta czerwona z wynikiem). Ułóżcie na stole/ławce karty czerwone, tak jak na zdjęciu poniżej. Potem spróbujcie dopasować działania do wyników (kładąc karty czarne obok czerwonych) i to w jak najkrótszym czasie.

Grę możecie zrealizować w domu (dziecko może pobijać własne rekordy) lub w szkole (wtedy do zrealizowania gry potrzebujecie więcej kompletów kart, żeby każdy miał takie same pary).

Matematyka w sporcie (pływanie, bieganie, jazda konna i… Karty Grabowskiego)

Cześć! Mam na imię Agnieszka. Jestem nauczycielem edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej, terapeutą, oligofrenopedagogiem i trenerem TUS. Prowadzę Gabinet Terapii Pedagogicznej, w którym zajmuję się terapią dzieci z trudnościami szkolnymi, takimi jak: dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia, a także dziećmi z autyzmem, zespołem Aspergera i niepełnosprawnością intelektualną. Moim celem zawodowym jest nauczanie przy wykorzystaniu aktualnych i atrakcyjnych metod, prowadzące do rozbudzania ciekawości i chęci zdobywania wiedzy u moich podopiecznych. W wolnej chwili piszę wiersze, tworzę kreatywne pomoce dydaktyczne do pracy z dziećmi. Prywatnie jestem mamą trójki wspaniałych dzieci.

Agnieszka Osmańska

Staś dziwnie zachowywał się już w przedszkolu. Nigdy nie jadł z innymi dziećmi. Denerwowały go zapachy na stołówce, dlatego mimo pełnego wyżywienia, przynosił własne kanapki. Czasami wybuchał złością, czasem krzykiem, chował się pod przedszkolną ławkę, zatykał uszy. Zachowania Stasia irytowały panie nauczycielki. Rodzice chłopca każdego dnia po odprowadzeniu synka do przedszkola, siedzieli jak na bombie. Pewne było to, że i tego dnia, jak każdego poprzedniego, dostaną telefon, żeby odebrać syna wcześniej, ponieważ placówka nie może sobie poradzić z jego zachowaniem.

Kiedy Staś trafił do szkoły podstawowej, w tej samej placówce, w której znajdował się oddział przedszkolny, jego problemy nie zniknęły, a wręcz przybrały bardziej ostrą postać. Codzienne uwagi w dzienniku lekcyjnym nie były dla chłopca motywacją. Ostatnia strona papierowego dziennika była cała zapełniona uwagami na temat zachowania jednego tylko ucznia. Do tego jedynki, Staś nie lubił pisać, nie nadążał, co powodowało dodatkową frustrację. Doszło do tego, że Staś uważał, że jest głupi i kolejna uwaga czy jedynka nie zrobią mu różnicy, bo i tak ma ich tysiąc.

W drugiej klasie nastąpiła zmiana nauczycieli w tej szkole. Nowa nauczycielka z języka angielskiego dostrzegła Stasia na korytarzu szkolnym. Rzeczywiście wyróżniał się wśród rówieśników, ale dla niej w zupełnie inny sposób, niż ten w jaki postrzegali go inni dorośli, dla niej był wyjątkowy, tak przynajmniej poczuła. Kiedy zobaczyła, jak uderza koleżankę, a następnie chowa się w kąt – podeszła bliżej do jego samotni i zapytała, czy może porozmawiać o zaistniałej sytuacji. Staś był zdziwiony, że tym razem nie chodzi o kolejną uwagę w dzienniku. Na początku nie bardzo chciał rozmawiać, milczeli obydwoje, potem trochę się otworzył. Okazało się, że jego poczucie wartości w skali 1-10 nie osiąga nawet 1.

Wieczorem długo myślała o chłopcu, zastanawiała się, jak można tego nie zauważyć, przecież to podręcznikowy przykład Zespołu Aspergera. Już na etapie przedszkola należało zajrzeć do literatury, porozmawiać z rodzicami, pokierować w celu dalszej diagnozy do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Znając specyfikę pracy z takim dzieckiem, już wtedy można było uniknąć wielu sytuacji, jednak łatwiej było przypiąć łatkę.

Nie mogła zasnąć. To poczucie niesprawiedliwości, które dotknęło chłopca, towarzyszyło jej całą noc. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko, rozmowa z rodzicami, diagnoza, rozmowa rodziców z synem. Staś uświadomił sobie, że nie jest dziwakiem, jest za to wyjątkowy, jak Edison, Einstein czy Newton. Zaczęła się wewnętrzna przemiana postrzegania własnej osoby, poprawiło się zachowanie, poprawiły się oceny. Dziś Staś zakończył już etap edukacji wczesnoszkolnej, chodzi do piątej klasy, zdobywa stypendia za dobre wyniki w nauce. Rozumie sam siebie, inaczej postrzegają go rówieśnicy. Jest spokojniejszy, bardziej spełniony, szczęśliwy. Może kiedyś zostanie wielkim wynalazcą.

Co myślimy, kiedy widzimy zachowania dzieci odbiegające od przyjętych norm społecznych: niewychowany, niegrzeczny, jak on/ona się zachowuje, usunąć ją/go z tej grupy, klasy, przenieść do innej szkoły. Niewielu z nas zastanawia się, dlaczego to dziecko tak się zachowuje, w czym tkwi problem, przecież nikt z nas nie rodzi się zły. Często oceniamy, generalizujemy, nie szukamy pierwotnej przyczyny.

Nie dotyczy to tylko dzieci z Zespołem Aspergera czy dzieci w spektrum autyzmu. Są to również dzieci bez opinii, orzeczeń, których zachowania odbiegają od standardu. Przyczyny mogą być różne: napięcie, przebodźcowanie, problemy z integracją sensoryczną, traumy domowe, alkoholizm rodziców, przemoc domowa, nieprawidłowe oddziaływania wychowawcze w środowisku rodzinnym.

Dlatego zachęcam wszystkich, zarówno rodziców i nauczycieli, żeby pochopnie nie oceniali. Dobrze jest wspierać dzieci, podążać za nimi i zbudować relację. Po prostu - słuchać. Mając dobrą relację z uczniem lub z własnym dzieckiem, lepiej je rozumiemy i jesteśmy w stanie szybko zareagować i odpowiednio wcześniej mu pomóc :)

To dziecko jest niegrzeczne - historia Stasia

Absolwentka Politechniki Poznańskiej. Ukończyła kierunek Edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych. Pasjonatka edukacji dziecięcej ceniąca sobie holistyczne podejście do wychowania. Inspiracji szuka w wielu nurtach pedagogicznych, w sposób szczególny czerpie z założeń szkoły Waldorfskiej i metody Montessori. Uwielbia być blisko natury. Dumna mama dwóch małych bystrzaków.

Agnieszka Biegańska

„Ta współczesna młodzież ciągle tylko siedzi przed komputerem i smartfonem.” Takie głosy można czasem usłyszeć z ust rozżalonych dorosłych. Czy naprawdę problem ten dotyczy tylko dzieci? Niech pierwszy rzuci kamień ten z nas, który nigdy nie przeglądał od samego rana skrzynki mailowej, zignorował przychodzące smsy lub nie korzystał z ulubionej aplikacji. Jeżeli jesteśmy świadomymi ludźmi, to chcemy nadążać za rozwojem technologii nie tylko po to, by samemu móc z niej w pełni korzystać, ale też, aby prowadzić dziecko przez życie w odpowiedzialny sposób.

Chcemy być „na czasie”, nadążać za trendami. Czasem może pojawić się strach, że bez tego nie uda się nam dopasować do świata dziecka. A może by tak spróbować w drugą stronę? Może warto zmienić zasady gry i samemu częściej sięgać po analogowe formy rozrywki? Zamiast gonić za nieuchwytnym, pokażmy młodemu pokoleniu wspaniałą zabawę, jaka towarzyszyła nam w dzieciństwie. Przecież swego czasu wiele godzin spędziliśmy na układaniu pasjansa, graniu w makao, czy remika. Dziecko widząc nasze zaangażowanie i radość, bez wątpienia zarazi się entuzjazmem.

Migające ekrany, szybko zmieniające się sceny, kaskada dźwięków. Te wszystkie efekty mają za zadanie przyciągnąć użytkowników, ale jednocześnie sprawiają, że korzystanie z komputerów staje się na dłuższą metę niezmiernie uciążliwe. Nasze neurony każdego dnia bombardowane są ogromną ilością bodźców, które nie są w stanie być odpowiednio przyswojone przez umysł. W efekcie nasze zmysły powoli stają się coraz bardziej przytępione, odcinając nam tym samym możliwość skorzystania w pełni ze wspaniałego daru, jakim jest nasz mózg.

Tempo nadane przez rozwój współczesnej technologii rzuca nam wszystkim nie lada wyzwanie. Próba nadążania za zmianami wymaga od nas ogromnego wysiłku. Dzieci również odczuwają ciężar takiego stylu życia. Mogą czasem nie rozumieć swojego zmęczenia, frustracji, napadów agresji, zniechęcenia i innych trudnych emocji. Dlatego nie bójmy się proponować dzieciom zabaw, które ograniczą ilość docierających do nich bodźców. Sięgając po rozgrywkę w formie gry karcianej, pomożemy młodym ludziom i skupić się na wykonywanym zadaniu i uspokoimy go. Dziecko z czasem zauważy, po jakiej czynności czuje się bardziej komfortowo i samo będzie zabiegało o częstsze „sesje wyciszenia”.

„Mamo, Tato, tak bardzo potrzebuję Waszej uwagi”- ten głos dziecka bywa często zagłuszony w świadomości rodzica przez codzienne trudności, wyzwania i najzwyklejszy w świecie pęd życia. Niektórzy galopują przez tydzień z zawrotną prędkością, zapominając czasem o tym, co najważniejsze. Chcąc zaprosić pociechę do gry karcianej, można zastanawiać się, czy aby na pewno będzie ono zainteresowane tego typu zabawą. Rodzicowi lub nauczycielowi może wydawać się, że trzeba walczyć o uwagę dziecka. Tak naprawdę, często jest zupełnie na odwrót. To najmłodsi nieustannie próbują przebić się przez barierę, jaka otacza zapracowanych dorosłych. Komputer czy smartfon stanowią najczęściej ucieczkę przed samotnością i nudą. Pokażmy dzieciom, że są dla nas ważniejsze niż wszystko inne na świecie, a z wdzięcznością spędzą z nami nieco swojego wolnego czasu.

Ogromną przewagą każdej gry karcianej jest to, że każda rozgrywka stwarza moment do spotkania się. Każde rozdanie jest inne, ponieważ to my jesteśmy różni. Każdy gracz ma szansę wnieść do interakcji coś od siebie. Nie bójmy się eksperymentować i wzbogacać rozgrywki we własne, unikalne elementy. To da powiew nowości i wolności do codziennej rutyny. Na darmo szukać takiego urozmaicenia w grach komputerowych. Nawet najbardziej rozbudowane uniwersa, które się w nich spotyka, mają swoje granice tam, gdzie wyznaczyli je programiści i graficy. Życie rzeczywiste nie narzuca takich barier, a jedynym limitem jest nasza własna wyobraźnia.

Młodzież często postrzega komputery i urządzenia mobilne jako swoiste okno na świat. To dzięki komunikatorom mają kontakt ze swoimi rówieśnikami, są na bieżąco z najnowszymi trendami oraz mogą w szybki sposób podzielić się radosnymi czy smutnymi nowinami z przyjaciółmi. Czy coś może się równać takiej błyskawicznej wymianie informacji? Oczywiście, że tak! Rozmawianie przez telefon jest bardzo przyjemne, ale nie może się ono równać wspólnemu przeżywaniu lub doświadczaniu podobnych emocji. Śmiało więc zaproponujmy dziecku rozgrywkę karcianą w szerszym gronie. Niech zaprosi przyjaciół ze szkoły czy podwórka. Da to naszym pociechom szansę nie tylko miło spędzić czas i rozwinąć swoje umiejętności, ale pomoże też zacieśnić więzy między uczestnikami gry.

Nowoczesna technologia a natura człowieka

Życie offline oferuje dziecku o wiele więcej przeżyć niż jakakolwiek technologia. Owszem, ostatnimi laty świat dynamicznie się rozwija, lecz zmiany, które przyniósł rozwój technologii, są stosunkowo nowe. Dla naszych organizmów jest to coś nienaturalnego. Internet powstał niewiele ponad 50 lat temu. Niektórzy mogliby powiedzieć, że pół wieku to dużo czasu, jednak kiedy weźmiemy pod uwagę to, że człowiek chodzi po tej ziemi już od ponad 300 tysięcy lat, liczba ta przestaje robić jakiekolwiek wrażenie.

Pomyślmy- nasze organizmy przez setki lat doskonaliły umiejętności przetrwania. Dzięki temu nasze zmysły stały się na tyle czułe, by zapewniać nam całą gamę doznań. Korzystając z komputera, nie możemy w pełni wykorzystać ich potencjału. Funkcjonując jak najczęściej w świecie „offline”, dziecko będzie miało poczucie, że odbiera świat pełniej, w bardziej doskonały sposób. To sprawi mu bez wątpienia wiele przyjemności. Szelest tasowanych kart, wspólny śmiech, gładkość papieru i wiele innych, pozornie niezauważalnych niuansów. Sięgając po gry karciane, pełniej doświadczymy otaczającego nas świata.

Jeżeli dotychczas dziecko miało w zwyczaju przesiadywać długie godziny przed komputerem, nie oczekujmy nagle spektakularnych zmian. W końcu nie od razu Kraków zbudowano. Traktując niepowodzenia jako etap w przystosowaniu dziecka do nowego stylu życia, zapewnimy mniejszy poziom irytacji zarówno jemu, jak i sobie samym. Zaprośmy pociechę do świata analogowej rozrywki z uśmiechem na ustach tak, by każda chwila spędzona przy partyjce pasjansa, czy innej fascynującej grze, kojarzyła mu się ze wzrostem hormonów szczęścia.

Gdy będziecie chcieli spędzić wartościowy czas z dziećmi, śmiało sięgnijcie po talię kart. Jest to świetny pomysł niezależnie od tego, czy planujecie, jak najszybciej wprowadzić dziecko do matematycznego świata, rozwijać jego kreatywność, czy może po prostu będziecie chcieli wspólnie pośmiać się lub zrelaksować, wybierając jedną z mniej lub bardziej klasycznych gier. Korzystając z Kart Grabowskiego, narzędzia stworzonego przez ludzi z pasją, umożliwicie dzieciom szybką naukę, która w trwały sposób pozwoli przyswoić najważniejsze umiejętności matematyczne. Czas poświęcony najmłodszym w ten sposób będzie zarówno wspaniałą rozrywką, jak i wartościową nauką, za które dziecko z pewnością będzie Wam wdzięczne.

Czy gra karciana może być dla dziecka bardziej atrakcyjna niż komputer?

Jestem nauczycielką – polonistką, tutorem, uwielbiam rozwijać się i poszukiwać nowych dróg. Kocham podróże, książki, teatr, słoneczną Italię, deszczową Anglię, niezwykłą Francję, jak również górskie horyzonty. Chętnie czytam, słucham, rozmawiam, podziwiam i poznaję to, co nowe, a przede wszystkim lubię uczyć.

A uczenie dla mnie - to konfrontacja z marzeniami, sposobem patrzenia na świat. Dla mnie najważniejszym zadaniem w szkole jest sprawić, by młody człowiek poszedł w świat szczęśliwy, z przekonaniem o własnej wartości, by odnalazł pasję życia, poznawania i ciągłego zdobywania wiedzy. Co mi w tym pomaga? Od ponad trzech lat jestem tutorem rozwojowym, naukowym i kariery. W swojej praktyce pomagam otwierać nowe możliwości, a także wspieram, by dążyć z miejsca, w którym ktoś jest, do miejsca, do którego chce podopieczny dotrzeć, po to, by spełnił swoje marzenia. Prywatnie jestem szczęśliwą żoną i mamą dwóch synów.

Sylwia Janura-Stanikowska

Słownik Języka Polskiego mówi, że relacja to «stosunek lub zależność między przedmiotami, pojęciami, wielkościami itp.» lub «związek zachodzący między ludźmi lub grupami społecznymi». I pewnie coś w tym jest. Z drugiej jednak strony, gdy zajrzymy to etymologii tego słowa, to okazuje się, że mówi ona o „zdawaniu sobie sprawy”, „relacjonowaniu”. I myślę sobie, że można nawet się z tym zgodzić, gdyż w relacji też chodzi o komunikację. Tej, która polega na otwartości, akceptacji i słuchaniu. Od razu zaznaczę, że nie oczekujmy, iż nasze dzieci będą nam wszystko relacjonowały, gdyż mają prawo do swoich spraw. Jednak sama relacja to przede wszystkim bycie z kimś, czasami nawet bez słów.

W świecie, który nas otacza, wielu ludzi lubi mieć rację, postawić na swoim, mówi się często, że racja kogoś musi być zawsze na wierzchu. Czasami trudno dzieciom czegoś odmówić, robimy tak jak one chcą, by mieć spokój. To wszystko się dzieje i nie zawsze jest złe. Nie jest tak, iż idąc za tym, co dziecko w danej chwili potrzebuje, a my to spełniamy, to może świadczyć o naszej bezradności. To jest też moment wsłuchania się w jego potrzeby, w jego oczekiwania i podążania za nim. A jeśli spojrzeć na definicję słownikową, to wyraz ten został wyjaśniony jako chociażby «słuszność jakiegoś poglądu, stanowiska lub postępowania» lub «argument dowodzący słuszności czyjegoś stanowiska». I czy da się to połączyć z relacją? Możemy spróbować.

Otóż, nie ma harmonii pomiędzy tymi pojęciami. Niestety. W życiu bywa i tak, że jedni chcą być tym, dla których ich racja jest najważniejsza, ale są i tacy, którzy wybierają bycie w relacji (nie tylko z bliskimi, ale i w pracy, w końcu filozofowie nie od dziś mówią, iż przychodząc na świat, jesteśmy już z nim w relacji😊). Zatem mam też dobrą wiadomość. Jeśli chcemy pogodzić te sformułowania, to jest to możliwe. I tu dochodzimy do pewnego paradoksu. Bowiem, czy uda nam się zachować umiejętność komunikacji, będąc w relacji, zależy tylko od nas, od naszej dojrzałości i zaufania do danej osoby, a to już wymaga naszej pracy. To jest specyficzny rodzaj równowagi, który się nazywa równowagą dynamiczną, ponieważ pozwalamy sobie na różnorodne zachowanie wobec osób, z którymi wymieniamy zdanie. I dajemy sobie i innym wolność w swoich poglądach.


Zanim jednak relacja, to druga kontrowersja

Pewnie pięknie to brzmi, kiedy mówimy o pracy nad relacją, o tym, żeby zbudować zaufanie, to potrzeba czasu i wzajemnego szacunku. Wiemy jednak, że dynamika rozwoju dziecka jest tak różnorodna, iż o konflikt wcale nie jest trudno. Pomysłów na ich rozwiązanie jest pewnie prawie tyle, co ludzi na świecie. Warto jednak zdać sobie sprawę, iż sposób, jaki wybierzemy, by te problemy rozwiązać, mają realny wpływ na budowanie naszej relacji z najbliższymi.

Zatem, kiedy już dochodzi do konfliktu, to owszem można wygrać, co więcej jest nawet zwycięzca, no i siłą rzeczy, także pokonany, jednak jest realne zagrożenie, iż ten pierwszy jeden czuje się zazwyczaj dobrze, a przegrany, niestety – źle. Oczywiście zawsze też można udawać, że nie ma konfliktu lub wycofać się (czyli ten „święty spokój”). Jednak chyba najlepszym rozwiązaniem będzie podjęcie próby ich rozwiązania. 

Owszem i tu można wybierać i przebierać, czytać o różnych metodach stawiania czoła temu problemowi. I warto. Jednak zasadą, która wiele ułatwia, jest życzliwe podejście do naszego dziecka (czy bliskiej osoby), czyli żyć w zgodzie z sobą i chcieć w tej zgodzie współdziałać.

W zgodzie, czyli jak? ...czyli by nie było górnolotnie...

O komunikacji międzyludzkiej powstawały tomy podręczników. Współczesna wiedza bardzo mocno skupia się przede wszystkim na empatii, zrozumieniu i słuchaniu. O samych sposobach na skuteczną komunikację warto poświęcić osobny artykuł, ale tu możemy się skupić chociaż na jej fundamentach. Kiedy próbujemy rozmawiać z naszym dzieckiem, zazwyczaj w głowie mamy już ułożony scenariusz, gotowe odpowiedzi na to, co ten młody człowiek chce nam przekazać. Bywa i tak, że nie wsłuchujemy się w to, co jest w dalszej części wypowiedzi, a układamy sobie mowy, które dla naszego odbiorcy powinny stać się życiowym drogowskazem. Niestety, często jest tak, że dzieci potrzebują przede wszystkim wysłuchania.

Na dworze królewskim też mają dzieci...

Wielu obserwatorów brytyjskiej rodziny królewskiej, zwraca uwagę na Kate Middleton i księcia Williama, którzy kucają do swoich dzieci, kiedy z nimi rozmawiają. Absolutnie nie jest to rodzaj ciekawostki z życia Royal Family. Otóż nie od dziś wiadomo, iż świat widziany oczyma dziecka ma inną perspektywę niż nasza. Zatem spoglądając na poziomie malca, widzimy otoczenie z jego punktu widzenia i może to tylko pomóc w naszej komunikacji. Kucając do dziecka, twoje oczy są na poziomie jego oczu, co znacznie ułatwia rozmowę. Tym samym dajesz sygnał malcowi, że chcesz zrozumieć jego problem i starasz się zrobić wszystko, by odpowiedzieć na jego potrzeby.

Kiedy uda nam się nawiązać kontakt z naszym dzieckiem (niezależnie od wieku), to pamiętajmy, iż najgorsze tematy, to te, które rozpoczynają się od pytania... a co tam w szkole? Wiadomo, że są takie sytuacje, kiedy takie pytanie powinno się pojawić, ale w każdej innej, szukajmy zaczepienia w najróżniejszych kwestiach: zainteresowań, tego, co mówi (dopytuj się, zainteresuj się muzyką, tym, czego słucha, ogląda, modą...cokolwiek). Szczególnie ważne jest to, kiedy na pokładzie jest z nami nastolatek.

Nie oczekujmy zbyt wiele, wtedy możemy zostać zaskoczeni. Warto mieć przed oczyma taką metaforę wędkarza, który zarzuci wędkę w odpowiednim momencie. Czasami są to drobiazgi, a czasami od tych drobiazgów rozpoczyna się rozmowa o sprawach ważnych. Dobrze jest wykorzystywać takie sytuacje, w których jesteśmy sam na sam z naszym dzieckiem: w samochodzie, w kuchni, czasami warto wejść do pokoju i po prostu posiedzieć. Niektórzy zalecają, by codziennie wejść do pokoju dziecka i tak pobyć. Mogą się wtedy zadziać niezwykłe rozmowy. (Uwaga dla rodziców nastolatków: nie zwracaj uwagi na bałagan, skarpetki, kubki stojące od zeszłego roku)

Relacja to jest proces. To codzienny czas, który poświęcimy każdemu naszemu dziecku, może to być chwila, może uda się rano, po południu i wieczorem. Pomoże nam to nawiązać więź, która da nam więcej niż cokolwiek innego.

#edukacja

Artykuły oznaczone: #edukacja

Matematyka w sporcie (pływanie, bieganie, jazda konna i… Karty Grabowskiego)

To dziecko jest niegrzeczne - historia Stasia

Czy gra karciana może być dla dziecka bardziej atrakcyjna niż komputer?

RACJA CZY RELACJA? – czyli o tym, czy warto postawić na swoim...

Idź do