Zespół Kart Grabowskiego

Gorąco zachęcamy do obejrzenia wywiadu z Mateuszem Grabowskim, a jeśli wolicie czytać, przygotowaliśmy transkrypcję poniżej.

Zapis rozmowy Adriana Gorzyckiego (kanał Przygody Przedsiębiorców) z Mateuszem Grabowskim

Dziś rozmowa, która prawdopodobnie emocjonalnie poruszy wiele osób, ponieważ dotyczy matematyki – dziedziny, która dla wielu z nas jest traumą, w tym częściowo też dla mnie, bo ja nie miałem zbyt dobrych doświadczeń. Ale jednocześnie jest to dziedzina, od której bardzo dużo może zależeć, jeżeli chodzi o naszą przyszłość w kontekście logicznego myślenia, decyzji, które podejmujemy, tego jak potem radzimy sobie z finansami, z biznesem, z budżetem domowym, z masą elementów, które zawierają liczby. Umówmy się – to całkiem spory obszar rzeczywistości, która nas otacza.

Naszym dzisiejszym gościem jest człowiek kontynuujący pewną, powiedziałbym, „odyseję”, która ma sprawić, że matematyka przestanie być trudnym przedmiotem, że zacznie być przedmiotem, który bawi, cieszy, daje satysfakcję waszym dzieciom, a potem w przyszłości sprawia, że na studiach czy w życiu dorosłym, zawodowym, matematyka nie jest dla nich traumą. Naszym dzisiejszym gościem jest członek loży przedsiębiorców, przedsiębiorca, ojciec, mąż oraz dziedzic genialnego konceptu, o którym dzisiaj będziemy mówili, a który sprawia, że matematyka staje się prostsza – Mateusz Grabowski.

Przemiło mi cię, Mateuszu, znowu gościć. Doskonale wiesz, że wpływ systemu edukacji na to, jak się uczy matematyki, jest dość złożony. W jaki sposób system edukacji przeszkadza dzieciom w nauce matematyki?

Po rozmowach z nauczycielami stwierdzam, że często nie mogą realizować tego, co chcą, tego, co ich pasjonuje. Czyli mamy realizację programu, który jest napięty. Dzieci w klasach 1–3 się bawią, one są dobrze nastawione do szkoły. A potem przychodzi klasa czwarta i tu już pędzimy. Zaczyna się realizacja programu, poważna matematyka, no i wtedy nagle nie ma zabawy, bo trzeba nadgonić program. Więc nauczyciel, będąc w tym systemie, ma duże trudności. A jak chce zrobić coś więcej, to nie zawsze jest to mile widziane.

Będę może momentami trochę prowokacyjny. Czy to oznacza, że jako ludzie mamy po prostu rozłożyć ręce i zaakceptować to, że system jest taki, a nie inny? W sumie jeśli dziecko jest zdolne, to się może tej matmy nauczy, a jeśli nie jest zdolne, no to jakoś to będzie.

Nauczyciele też mogą trochę ten system oszukać. To nie jest tak, że nic nie mogą zrobić. Jeśli wprowadzają element zabawy na przykład podczas nauki matematyki, mogą wykorzystać 5 minut zajęć, żeby dzieci zaciekawić. Nie zabierze to dużo czasu przeznaczonego na realizację podstawy programowej, a jednak nauczyciele będą mieli uczniów, którzy będą chcieli uczestniczyć w zajęciach. To nie jest tak, że nauczyciele mają totalnie związane ręce, tylko trzeba się otworzyć na nowe metody i je umiejętnie wprowadzać, zastanowić się, co teraz mamy w programie i co mogę z pomocą, grą wprowadzić na lekcje matematyki, bo to jest możliwe. A rodzice? Rodzice mogą zrobić bardzo dużo ze swoim dzieckiem. Jeśli mówimy o matematyce, mogą pokazywać matematykę w życiu codziennym. Mogą mówić, że jest coś takiego jak matematyka. Mogą gotować razem z dzieckiem, mogą zaszczepić w nim taką myśl, że matematyka jest wokół nas. Wpojenie takiej myśli i pokazywanie jej w życiu codziennym to jest trochę jak zakup polisy ubezpieczeniowej przed systemem edukacji.

Jak niebezpieczne jest gdy dorośli mówią dziecku: „Ja też miałem problem z matmą w podstawówce, czy w szkole średniej, czy na studiach, też ona nie szła, masz to po mnie”.

To jest bardzo niebezpieczne. Dzieci chłoną to, co mówimy jako rodzice. My jesteśmy dla nich wzorem. Nauczyciele zresztą też. I w momencie, kiedy dziecko słyszy cały czas, że matematyka jest trudna, to w to uwierzy. „ Ja jestem humanistą. Ty to masz chyba po tacie. Więc spokojnie, tej matmy to w ogóle nie musisz ogarniać. Zobacz, ja nie ogarniałem i żyję”.

Ta jedna rozmowa może mieć drastyczny wpływ na dziecko...

Ona może mieć bardzo duży wpływ i najczęściej ma, bo badania pokazują, że rodzice, którzy mają traumę związaną z matematyką i pomagając dziecku w pracach domowych albo ogólnie w przygotowaniu się na zajęcia, przekazują tę traumę. W dziecku rodzi się coś takiego jak wyuczona bezradność, czyli dziecko nie wie, dopiero poznaje ten świat, ale słyszy od mamy, od taty, być może też od nauczyciela, bo są nauczyciele, którzy na początku zajęć mówią, że oni nigdy nie lubili matematyki, że matematyka jest trudna. To się zdarza, więc dzieci słuchają i przyjmują to jako pewnik. To rodzi bardzo duży problem. Więc co możemy zrobić? Przynajmniej nie przekazywać tej traumy, którą mamy, bo w ten sposób możemy wyrządzić bardzo dużo szkody.

A co ze słynnym „ZZZ”? Zakuć, zdać, zapomnieć, czyli generalnie z nauką na pamięć.

Ten sposób dla współczesnych dzieci, to jest droga przez mękę, to jest tak naprawdę tragedia. Jeszcze kiedyś, gdy dzieci nie miały dostępu do technologii, do różnych narzędzi, tę metodę się stosowało. Ona też nie zawsze dobrze działała. Ale jeśli dzisiaj każesz dziecku wkuwać tabliczkę mnożenia czy coś innego, to ono się będzie buntowało. Nie będzie rozumiało, po co. Dziś dzieci coraz częściej zadają pytanie, a po co mam to wkuwać? Nie jest tak, że dziecko będzie z wielką radością wykuwało, ale dzisiaj ta metoda to jest masakra, bo to nie jest ciekawe, to jest żmudne, jest nudne, a dzisiaj dzieci chcą, żeby coś było ciekawe i interesujące, żeby coś ich emocjonalnie poruszyło.

Czy wedle twoich obserwacji da się zrobić tak, że nauka może być naprawdę wyłącznie zabawą, grą lub, patrząc szerzej, przyjemnością?

Miałem to szczęście, że tak poznawałem matematykę, dzięki mojemu tacie, który wymyślił karty, o których dzisiaj będziemy rozmawiać. Pamiętam, że gdy byłem dzieckiem, to czekałem na lekcje matematyki, czekałem na zabawy i gry z kartami, które mój tata wymyślił i wiem z autopsji, że się da.

Dzisiaj te karty wciąż przynoszą dzieciom ulgę i wielką radość. I tak, to można zrobić. Natomiast trzeba wprowadzić ten element zabawy i gry w edukację. I nagle się okazuje, że kiedy gramy, rozdajemy karty, zastanawiamy się, jaki ruch wykona przeciwnik, jaki my wykonamy, nagle mijają dwie godziny, trzy, cztery. Gdzie ten czas ucieka? Nie ma technologii, mamy emocje, mamy skupienie dziecka, mamy oderwanie od ekranów, które nadużywane na pewno wpływają na to, że dziecko ma problem ze skupieniem i koncentracją, więc czy to da się zrobić? Z całą pewnością!

Zrobię krótkie wprowadzenie, bo być może niektórzy z was jeszcze nie słyszeli, czym są karty Grabowskiego. Bardzo się cieszę, że w naszym programie ponownie zostaną pokazane, ponieważ wedle moich obserwacji konsumenta dóbr wszelakich jest niewiele produktów, które są jednocześnie tak pożyteczne, tak skuteczne i mają tak gigantyczną rzeszę fanów, jak to, co wymyślił tata Mateusza, a co Mateusz teraz dumnie kontynuuje i rozwija. Karty Grabowskiego to produkt, który bardzo mocno ułatwia naukę matematyki, prawdopodobnie bez podziału na wiek, bo to może być i dla dzieci, i dla rodziny. Zgadza się?

Wydaje mi się, że dorosłym też się przyda przypomnienie tabliczki mnożenia czy ułamków.

Gimnastyka umysłowa jest zawsze pożyteczna. Z naszej rozmowy dowiecie się, że hasło „matematyka jest trudna i basta” – jednak nie jest prawdą. Może to pewnego rodzaju kłamstwo, które powtórzone 1000 razy stało się prawdą w głowach wielu ludzi. Ten produkt zadaje temu kłam, co pokazuje rosnąca sprzedaż Kart. Jak bardzo ludzie są za nie wdzięczni, jak bardzo one pomagają ludziom koncept, który powstał 30 lat temu. I od 30 lat konsekwentnie rok po roku pomaga odczarowywać ten bardzo niebezpieczny wizerunek matematyki, że jest ona trudna i niedostępna. Mateuszu, w telegraficznym skrócie, czym w ogóle Karty są, jak powstały? Jak się ten pomysł zrodził?

Zacznę od opakowania z 1996 roku na kasety VHS. Pamiętacie takie opakowanie? Bo to wcale może nie być takie oczywiste. Tata był nauczycielem matematyki, więc wpadł na pomysł zrobienia talii kart, żeby ułatwić dzieciom naukę tabliczki mnożenia. Na czym to polega? Siedzimy tutaj razem, ja bym mógł rozdać karty. Trzymalibyśmy te karty w wachlarzu. To tylko przykład, bo zasad jest bardzo dużo, ze wszystkimi kartami jest 227 różnych aktywności, a to jest cała masa gier, które mogą się dzieciom nie znudzić nawet przez kilka lat. Dziecko jest wciągane w bardzo fajne scenariusze gier, w bardzo fajną zabawę i nie wie, kiedy ten czas mija. A nagle, po jakimś czasie, okazuje się, że zna tabliczkę mnożenia na pamięć, a nie musiało jej wkuwać.

Ile już tego sprzedaliście tak przez te wszystkie lata?

350 tysięcy zestawów. Więc siedzimy naprzeciwko siebie. Sprawdzę najpierw szybko twoją wiedzę. Jaka to jest karta?

Dobrze, czyli nie masz problemu ze wzrokiem, przynajmniej z tej odległości. No to teraz szybciutko zagramy w rodzynka. Mamy trzy karty – kartę 8 i kartę 0, trzecia jest zakryta. Suma wartości wszystkich trzech kart to 12. Jaką wartość ma karta rodzynek, czyli karta zakryta?

Adrian świetnie sobie poradził! Zobacz, wyciągnąłem z zaskoczenia bardzo prostą grę, zagranie w nią zajęło nam kilka sekund. I to jest właśnie to, co robimy z kartami – wciągamy dzieci. Zagraliśmy w rodzynka, gdzie mieliśmy trzy karty, a teraz dokładamy czwartą, piątą, szóstą, siódmą, ósmą, dziewiątą, dziesiątą kartę i poziom trudności tej jednej gry się zmienia. I to jest cała magia tych kart, że tak naprawdę nie kupujesz jednego produktu, tylko kupujesz całą masę możliwości. A jak jeszcze rodzic gra z dzieckiem? Na milion procent dziecko będzie wymyślał własne gry.

Co sprawiło, że chciałeś przejąć ten sztandar, który rozwinął twój tata i nieść go dalej, ku korzyści tysięcy ludzi, którzy z tego teraz korzystają. On to stworzył, bo był nauczycielem matematyki, czyli potrzebował trochę efektywniejszego narzędzia do pracy ze swoimi uczniami, a ty nowoczesny przedsiębiorca XXI wieku, wykorzystując w dużym stopniu Internet, pomogłeś wydatnie w rozwoju tego biznesu i zakładam, że lwia część sprzedaży wszystkich zestawów przypada już na twoją kadencję.

Tak, na moją i na mojej siostry, to trzeba zaakcentować.

Więc co sprawiło, że stwierdziłeś, że będziesz ten temat dalej ciągnął, a nie poszedłeś w innym kierunku, tylko wziąłeś pewnego rodzaju spuściznę po waszym tacie, a potem to wyskalowaliście.

Ja się wychowałem na tym produkcie. Można powiedzieć, że jestem z nim związany emocjonalnie. Wiele razy słyszałem, że w biznesie nie może być emocji, bo biznes czasami trzeba sprzedać. Natomiast mnie te karty towarzyszyły od dziecka. Dały mi najfajniejsze wspomnienia z czasów szkoły podstawowej – z tatą, z mamą, siostrą, z rówieśnikami. I gdy myślę sobie o czasach, kiedy miałem 6, 7, 8, 10 lat, widzę po prostu karty. Tata zmarł nagle w 2014 roku. Wcześniej zawsze mi powtarzał, że z tej firmy nic nie będzie, żebym poszedł do pracy. Więc składałem CV w różnych miejscach. Kiedy mnie przyjmowali, odmawiałem, bo czekałem, aż będę mógł się zajmować kartami i robiłem wszystko, żeby razem z tatą to jakoś pchać do przodu. Kiedyś powiedziałem do taty: „Jest coś takiego jak reklamy w Google, może byśmy w Internet trochę zaczęli wchodzić”. On się rzeczywiście zaczął na to otwierać. I byłem bardzo dobrze nastawiony, że coś razem będziemy robić. No i tata nagle zmarł.

W tamtym momencie decyzja była dla mnie prosta, oczywista: chcę to kontynuować. Jeszcze tego nie mówiłem, ale na pewno był to też dla mnie sposób na poradzenie sobie ze stratą taty. Bo robiłem wszystko, żeby w jakimś sensie on cały czas z nami był. I ze mną jest do teraz, bo nazwisko taty jest na opakowaniu kart, jest w książkach. On tak naprawdę jest z każdą osobą, która gra w karty, która z kart korzysta. Każdy, kto wejdzie na naszą stronę, zobaczy tatę. Ten produkt ma duszę, bo tata dał mu życie i ja, prowadząc firmę razem z siostrą, z całym zespołem, który jest nieprawdopodobnie zaangażowany, oddajemy tej firmie część siebie, jesteśmy bardzo zaangażowani. To wszystko sprawiło, że krok po kroku tę firmę rozwijaliśmy. Nie wyobrażałem sobie, że ten produkt umrze razem z tatą.

Czyli miłość do taty dała nieprawdopodobny napęd tej firmie i spowodowała, że tysiące osób ma szansę pozbyć się trudności z matematyką i polubić ją dzięki waszej pracy.

Zdecydowanie. Ja tatę bardzo kochałem, dużo rozmawialiśmy. Był człowiekiem, który jednym słowem, jednym zdaniem, potrafił rozwiać każdą wątpliwość. W momencie, kiedy go zabrakło, trudno mi było podejmować jakiekolwiek decyzje, bo zastanawiam się, co on by zrobił. Bałem się odbierać telefony od klientów, by przyjąć zamówienie na karty.

Jak to sobie ułożyłeś w głowie, że byłeś w stanie przejąć ster?

Rzucałem się na głęboką wodę cały czas. Gdy przyszło zapytanie od szkoły, czy zrobię warsztaty, a do tej pory tylko tata prowadził warsztaty, byłem tak zestresowany, że głowa mała. Było to dla mnie niewyobrażalne. Nigdy nie byłem nauczycielem, nigdy nie prowadziłem szkoleń, więc zastanawiałem się, co mam zrobić? Takie decyzje życiowe zmuszają do wyjścia ze strefy komfortu. To jest tak, że albo z tym życiem płyniesz i sobie z tym poradzisz, albo cię po prostu przygniecie.

Nie miałem za bardzo innego wyjścia, tylko o to zadbać, więc cały czas się rzucałem na głęboką wodę. Na warsztaty pojechałem z siostrą, nauczyciele byli zachwyceni. Później wiele kursów zrobiłem sam. Jeździłem po całej Polsce, w pewnym momencie przez dwa tygodnie w miesiącu byłem nieobecny w firmie. Wtedy miałem już małą córeczkę i to wymagało poświęcenia i właśnie rzucania się na głęboką wodę. Non stop. I cały czas to robię.

Zapytam trochę przewrotnie, bo biorąc pod uwagę, jak ciepło się wypowiadałeś się o swoim tacie, to to pytanie być może zmusi cię do pokazania innej perspektywy, ale zobaczymy jak z tego wybrniesz. Jak to się stało, że produkt, tak dobry produkt, tak dobrze odbierany – przygotowując się do wywiadu, czytałem opinie na wasz temat w różnych miejscach i poziom ekstazy, którą dzielą się klienci wobec tego, co wy robicie, to jest coś niebywałego – więc jak to się stało, że tak dobry produkt ma swój prime time dopiero 30 lat później, a nie chociaż 5, 10, nawet 15 lat temu, kiedy Internet już na jakimś poziomie był rozwinięty? Przepraszam za to pytanie, ale muszę je zadać: twój tata był tak genialnym nauczycielem i na swój sposób wynalazcą, a jednocześnie tak kiepskim przedsiębiorcą?

On był genialnym wynalazcą, zamykał się w swoim świecie, ale nie potrafił rozwinąć tego pomysłu, nie umiał biznesowo dotrzeć do szerszego grona. Na przykład bardzo często powtarzał: „Co? Ja sam nie zrobię?”. Więc sam drukował dyplomy. Tak taka przypadłość wielu przedsiębiorców: „Ja wszystko zrobię sam”. Mówiłem tacie, że może spróbujemy jakoś inaczej, odpowiadał: „Daj spokój, co ty tam wiesz, ja to zrobię. Będziemy wydawać 150 złotych? Czułem, że coś jest nie tak. Na pewno był to kłopot. Problemem było też to, że nie miał obok siebie kogoś, komu mógłby zaufać pod kątem czysto biznesowym. Fakt jest taki, że tata też bardzo często zbyt szybko kończył relacje. Wystarczyło, że ktoś lekko nacisnął mu na odcisk, a on traktował to ekstremalnie poważnie i zamykał sobie drogę do poprawienia jakiejś relacji albo do zbudowania jej na innej płaszczyźnie.

Potem śmierć taty, dla nas traumatyczne przeżycie, zmusiła mnie i moją siostrę do tego, żebyśmy to dalej ciągnęli. Zwłaszcza mnie, bo nie miałem tak naprawdę żadnej pracy, żadnego doświadczenia zawodowego. Dopiero kończyłem studia. Moja siostra jest programistką, więc ona zawsze by sobie poradziła. A ja? Co ja bym robił. Nie wiem. Więc podjąłem decyzję o kontynuowaniu biznesu taty, życie mnie do tego zmusiło. Potem weszliśmy mocniej w Internet, w reklamy na Facebooku, stworzyliśmy stronę internetową, zaczęliśmy budować markę Karty Grabowskiego.

Z tej historii płynie sporo różnych lekcji, ale jedną z nich chciałbym trochę bardziej omówić. Może ktoś ma obok siebie ma taką twórczą, genialną duszę, jaką był twój tata, a sam jest raczej bardziej tobą, czyli gościem, który byłby w stanie pociągnąć biznes, który ma wiarę w to, że to może być duże? Jak taka osoba, która jest tobą, powinna rozmawiać z tą osobą twórczą, żeby ta osoba twórcza, zamiast mówić: „Co ty tam wiesz, ja to sam ogarnę”, była gotowa zaufać, że taki Mateusz pociągnie ten projekt ku dobru tysięcy ludzi.

Myślę, że gdyby tata żył ileś lat temu i się przeciwstawiał nazwaniu tego produktu Karty Grabowskiego, bo był zbyt skromny, to skonsultowałbym się z grafikiem, zrobił pierwszy projekt, pokazał od razu dowód na to, jak to może wyglądać, jaki jest na to plan: „Zobacz, to będzie tak wyglądało. Zrobimy to w ten sposób. To zbuduje tożsamość produktu, bo nie ma innego Andrzeja Grabowskiego w zakresie matematyki, który wymyślił taki produkt, to jesteś ty”. Jeśli pod drugiej stronie nie byłoby chęci wysłuchania tych perspektyw biznesowych, to ja bym wydał swoje pieniądze na zrobienie jakiejś próbki. Bo jakbym takie coś pokazał tacie, myślę, że to by zadziałało. Tata był marzycielem, miał bardzo rozbudowaną wyobraźnię. Wydawało mu się, że wszystko wie, a tak nie było. Jeśli miałbym taką osobę, to zrobiłbym coś, żeby pokazać próbkę tego, w jakim kierunku można rozwinąć jakiś pomysł.

To kolejne pytanie a propos samych kart, ale będzie to też pewnego rodzaju lekcja dla naszych widzów. Jeżeli mam produkt albo usługę, to jak powinienem podejść do procesu rozwijania tego produktu lub tej usługi, żeby ona była tak dobra, że potem ludzie na zasadzie poczty pantoflowej przekazują sobie wieść o tym produkcie, że jest tak świetny, że „ty też go musisz mieć”. Bo tak jest w przypadku waszego produktu – że on jest na swój sposób produktem wirusowym w dobrym tego słowa znaczeniu, który się niesie, bo klienci są tak z niego zadowoleni. Natomiast czegoś tak dobrego nie wynajduje się, siedząc i pisząc sobie na kolanie jakiś koncept. To musi być na swój sposób złożone i długotrwałe. Jak to wyglądało w waszym przypadku i jakie lekcje z po starosłowiańsku developmentu waszego produktu mogą wyciągnąć dla siebie nasi widzowie?

Podam przykład – nasze najnowsze karty Ułamki, których ostateczny kształt stworzyła moja siostra. Produkty wydajemy raz na 5 czy 10 lat, więc to nie jest zbyt często. Pierwszy prototyp stworzył nasz tata 12 lat temu. Ten prototyp sobie leżał. Sprawdzaliśmy go, testowaliśmy, odłożyliśmy na kilka lat. Moja siostra znów do niego siadła i powiedziała, że musi stworzyć coś nowego. No i chodziła wokół tego, testowała, tworzyła pierwsze prototypy i sprawdzała na grupie docelowej. Kontaktowaliśmy się z nauczycielami i mówiliśmy, że mamy nowe karty, a tutaj są przykładowe gry. Zachęcaliśmy, by grali z dziećmi i powiedzieli nam, jakie są minusy. I to był etap, na którym moja siostra bardzo mocno otwierała się też na krytykę, żeby znaleźć punkty, które można poprawić.

Czy tę krytykę przyjmowała jako dobrą monetę, czy na takie zasadzie: „Co za głupoty wymyślają”?

Moja siostra uwielbia, jak jej się powie, że coś nie działa. Gdy coś zrobi i ja mówię, że działa, to wzdycha i odpowiada: „Wiesz, po tobie się więcej spodziewałam”. Słyszę w jej głosie rozczarowanie, że się nie przyłożyłem do przetestowania. Ona wręcz oczekuje, że wskażę jakiś słaby punkt.

Tak, dlatego tak dobrze się uzupełniamy w prowadzeniu firmy. Ona bardzo często patrzy z krytycznej strony, ale w takim pozytywnym sensie i to właśnie dzięki temu udało się rozwijać karty. Pamiętam jedno nasze spotkanie. Miała jakiś pomysł, żeby coś dodać do kart Ułamki. Powiedziałem jej, że to jest zły pomysł, że to się nie nadaje i podałem jej argumenty. Zgodziła się i odrzuciła pomysł, do którego było przywiązana przez rok.

Pokazałem, że się zaangażowałem. I wtedy moja siostra rozkwita, tak reaguje na dobrą krytykę w momencie, kiedy ja się zaangażowałem i przedstawiłem mocne argumenty. Ona prezentuje pozytywną reakcję na konstruktywną krytykę. Jeśli krytyka jest mało konkretna – „słabe bo słabe”, to ona nic z tym nie może zrobić. Siostra lubi pracować koncepcyjnie, to czasem trwa. Od momentu prototypu do wejścia do sprzedaży kart „Ułamki” minęło dziesięć lat. Przez ostatnie trzy lata Justyna pracowała nad nimi bardzo intensywnie, wydaliśmy je w 2022 roku. Ten produkt można było wydać znacznie szybciej. Mieliśmy na początku dwie gry. Mogliśmy zrobić piękne kolorowe opakowanie z chwytliwymi marketingowo hasłami, że ułamki same wchodzą do głowy. A tak mamy dziewięć gier, w dodatkowej książeczce 32 gry. To są lata pracy koncepcyjnej mojej siostry i także kawał naszej pracy, bo ona przychodziła do biura i kazała nam grać. I wszyscy siadaliśmy i potrafiliśmy przez kilka tygodni grać po dwie, trzy godziny, żeby przećwiczyć wszystkie gry. Zgłaszaliśmy jej uwagi. Jednocześnie ona robiła testy w szkołach, gdzie nauczyciele grali z dziećmi. To była baza cennych informacji. Natomiast my też nie kalkulujemy, czy nam się opłaca dorzucić dwie gry, może dziesięć wystarczy? Nie. Lecimy na maksa. Gdy widzimy, że tego jest naprawdę dużo, że ktoś może się tym zachwycić i korzystać kilka lat, to dopiero w to wchodzimy. Nie wydajemy produktów, które po prostu będą ok., po prostu będą dobre.

Rozmowa z Tobą jest jak Hydra. Zadaję jedno pytanie, odpowiedź rodzi kolejne trzy pytania, rewelacja. Nie skończymy tego prawdopodobnie nigdy. Wydaje mi się, że już częściowo odpowiedziałeś na to pytanie, ale podrążę. Z czego wynika tak duża cierpliwość w waszym firmowym DNA – że jesteście w stanie poświęcać tyle czasu, uwagi, zasobów i energii, żeby ten produkt dopracowywać. Bo zakładam, że moglibyście go wypuścić dużo szybciej, kiedy on był wystarczająco dobry, skasować swoje, porobić odpowiednią reklamę, a mimo to wy siedzicie i szlifujecie. I to jest pierwsza część pytania, czyli cierpliwość w DNA. I drugie pytanie: gdzie jest granica, która wyznacza dbałość o produkt? Bo po drugiej stronie tej granicy jest już pewnego rodzaju obsesja i szaleństwo na punkcie doskonałości, której się nie da osiągnąć.

To zacznę od drugiego pytania. Tą granicą jestem ja. Moja siostra mogłaby w nieskończoność szlifować, ona zawsze widzi możliwości. Ja w pewnym momencie dochodzę do wniosku, że to jest już moment, w którym musimy się zamknąć w jakiejś ramie. Mówię, że nie możemy tego w nieskończoność rozwijać, tworzyć kolejnych gier, tylko to trzeba po prostu skończyć. Najlepiej wtedy umówić się na jakiś deadline. Gdy zmienialiśmy szaty graficzne książek po tacie, pracowaliśmy z graficzką. Świetnym deadlinem była ciąża naszej graficzki. Powiedziałem: „Dziewczyna jest w ciąży, tylko do tego momentu może pracować. Musimy wszystkie książki złożyć do tego czasu. Justyna się zgodziła. Deadline bardzo pomaga, natomiast ja też jestem taką osobą, która po prostu pcha sprawy do przodu. Znam te karty od podszewki, rozumiem koncepcję. Ok., pracujmy nad tym wiele lat, ale musi przyjść ten moment, w którym po musimy to już wydać. A skąd u nas ta cierpliwość? Ten biznes u podstaw miał w DNA dobro dzieci. Nie pieniądze, nigdy. Ja, moja siostra, nasza firma, cały zespół, wszyscy mamy w sobie DNA dla dobra dzieci, to taka idea.

Ta idea napędza. Ta idea sprawia, że nie myślisz, czy to będzie opłacalne, czy nie. Po prostu robisz. I nie robisz tego dla pieniędzy. Oczywiście w biznesie muszą być pieniądze, żeby to się wszystko spinało, żebyśmy mogli porozmawiać, żeby mógł sobie taką koszulkę zrobić, więc te pieniądze po prostu muszą być. Ale jeśli masz ideę i nie myślisz od początku o tym: „Muszę mieć z tego tyle i tyle, żeby mi się to w ogóle opłacało”, to wtedy rodzi się po prostu cierpliwość. Cierpliwość, bo masz ideę i chcesz ją zrealizować. A jak jesteśmy we dwójkę, to jest już znacznie łatwiej, jesteśmy jak ogień i woda, ale idealnie się uzupełniamy.

Jak tworzyć produkty, które KOCHAJĄ ludzie? Karty Grabowskiego & Przygody Przedsiębiorców rozmowa z Mateuszem Grabowskim

Można powiedzieć, że prawie całe swoje życia gra w karty :) Współtwórca marki założonej w latach 90 przez swojego ojca, Andrzeja Grabowskiego. Wychował się na Kartach Grabowskiego. Dzisiaj zarządza firmą i odpowiada za generowanie nowych pomysłów i nakreślania dalszych kierunków działania. Uwielbia pracę z ludźmi. Twórca kanału na Youtubie i podcastu na Spotify 

. W programie Karty Na Stół opowiada o tym, jak z sukcesem rozwijać własną firmę i mieć przy tym dużo czasu dla rodziny.

Mateusz Grabowski

Historia powstania Kart Grabowskiego nie była usłana różami. Andrzej Grabowski musiał pokonać wiele przeszkód, by jego nowatorski pomysł mógł ujrzeć światło dzienne. W latach 90., gdy narodziła się idea kart, innowacje w edukacji nie były tak powszechne jak dzisiaj. Wprowadzenie nowoczesnych metod nauczania wymagało ogromnej determinacji i uporu. Co więcej – nie można było tak łatwo znaleźć osób, które oceniłyby fachowym okiem, czy pomysł Taty był dobry, czy nie.

Jednym z najbliższych obserwatorów początków Kart Grabowskiego był Jacek Kasprzyk, kolega Taty ze szkolnego korytarza. Pan Jacek niedawno wysłał do mnie e-mail i podzielił się swoimi wspomnieniami, które doskonale oddają ducha tamtych czasów i wyzwania, z jakimi musiał się zmierzyć twórca Kart Grabowskiego.

„Jako matematyk Andrzej był specyficzny. Nawet na zastępstwach w młodszych klasach dzieci cieszyły się na jego widok. Uwielbiały jego matematyczne zabawy, wiedział, jak do nich trafiać. Ze starszymi rocznikami eksperymentował, nie wszyscy nauczyciele wiedzieli, co się dzieje i jak to się dzieje, ale tam gdzie uczył, matematyka stawała się… zrozumiała!

A karty? Myślę, że tylko jemu mogło się to udać. To były inne czasy… dzisiaj innowacje są codziennością, ale w latach 90.? Może trudno w to uwierzyć, ale chwilami Andrzej toczył prawdziwą walkę. Pewnie bez uporu sportowca, absolutnej determinacji, by karty stały się profesjonalną pomocą dydaktyczną, nie odniósłby kolejnego sukcesu. Kiedy była okazja zamienić kilka słów, widziałem w jego oczach zmęczenie. Ja nie potrafiłem wtedy zrozumieć skąd te trudności, jemu nie bardzo chciało się mi tego tłumaczyć. Liczył na entuzjazm i wsparcie, a zderzał się ze ścianą cudzych interesów. Nie pytałem, na jakie kompromisy musiał się zgodzić, ale wygrał ten bieg. Sportowa zaciętość i charakter zrobiły swoje. Pamiętam, jak pewnego dnia podszedł do mnie, by pokazać pierwszą talię gotowych kart. Wyglądały perfekcyjnie. – Udało się – oznajmił z dumą. I poszedł, do dzieciaków na lekcje”.

Kiedy Tata tworzył karty, miałem zaledwie kilka lat. Niewiele z tego rozumiałem. A już na pewno nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak trudno miał Tata na początku. Pamiętałem w późniejszych latach, że rzeczywiście regularnie zderzał się ze ścianą niedowierzania ze strony innych. Oczywiście z biegiem lat coraz więcej osób go doceniało, ale Tata musiał się przy tym wykazać ogromną determinacją.

Przyznam, że czytając wiadomość od pana Jacka, jeszcze bardziej doceniłem to, co zrobił Tata. Wróciłem myślami do tych początków. Wyobrażałem sobie, jak się wtedy Tata czuł.

Natomiast wiem jedno – postawił wtedy wszystko na jedną kartę. A właściwie na Karty, dzisiaj znane jako Karty Grabowskiego. A ja z dumą – razem z moją siostrą – kontynuujemy dzieło naszego Taty!

Jak stworzyć innowacyjny produkt w czasach, w których nie ma prawie nic?  Trudne początki Kart Grabowskiego.

Współzarządzająca firmą. Współtwórca marki założonej w latach 90 przez swojego ojca, Andrzeja Grabowskiego. Autorka książek z opisami gier.

Justyna Grabowska-Dybek

A&W – o czym wie niewiele osób – to pierwsza sieć fast foodów oparta na franczyzie. Istnieje już od ponad 100 lat i od samego początku rozwijała się bardzo prężnie, stanowiąc wzór dla innych sieci barów szybkiej obsługi. Podczas gdy A&W otworzyło już ponad tysiąc restauracji na początku lat 60-tych, McDonald dopiero rozwijał swoje skrzydła. Lata 70-te okazały się jednak trudnym okresem dla A&W. Rosnąca konkurencja, problemy z niefektywnym modelem franczyzy spowodowały, że rozwój firmy gwałtownie przyhamował. Na początku lat 80-tych firma była już w zupełnie innym miejscu. McDonald wysunął się na prowadzenie, królując tym samym na rynku fast foodów, a jego flagowy burger Quarter Pounder (ćwierćfunciak) przynosił milionowe zyski.

Sieć A&W szukała więc sposób, aby odzyskać przewagę na rynku. I wpadli na odważny pomysł. Postanowili wypuścić na rynek nowego burgera – Third Pound Burger, który miał zdetronizować ćwierćfunciaka McDonalda. Pomysł był prosty: burger w tej samej cenie, ale większy (miał ⅓ funta mięsa), w porównaniu do burgera McDonalda, który miał ¼ funta mięsa.

A&W przeprowadziła testy smaku, które tylko utwierdziły ich w tym, że nowy burger odniesie spektakularny sukces. Zaplanowano więc ogromną kampanię reklamową w telewizji i radiu, która swoim zasięgiem obejmowała całe Stany Zjednoczone. To musiało się udać!

A jednak… nie udało się. Kampania okazała się totalną porażką. Nikt (prawie) nie chciał kupować nowego burgera.

A&W zatrudniła agencję, która miała się tego dowiedzieć. Okazało się że ponad połowa osób, które wzięły udział w badaniu fokusowym stwierdziła, że cena jest za wysoka. Czuli się oszukani. Przecież w McDonald dostaną WIĘKSZEGO burgera w tej samej cenie, bo przecież ¼ funta mięsa to więcej niż ⅓ (bo 4 to więcej niż 3)!

I choć wydaje się to nieprawdopodobne, wszystko wskazuje na to, że historia jest prawdziwa. Możecie o niej przeczytać w autobiografii Alfred Taubmanna, ówczesnego właściciela A&W.

Historia powtórnie ożyła w 2021 roku za sprawą nowej, pełnej humoru kampanii reklamowej, w której dowiadujemy się, że A&W – po 40 latach intensywnej pracy najlepszych matematyków i marketingowców – w końcu znalazła sposób, jak wytłumaczyć Amerykanom, że ⅓, to jednak więcej niż ¼! Okazuje się, że wystarczy zmienić nazwę ⅓ lb. burger na ³⁄₉ lb. burger. I wszystko staje się jasne (w końcu 9 jest większe od 3) 😉

Aby wszystko było jasne, najpierw pokażemy, że ⅓ jest większa od ¼. Nam najłatwiej będzie pokazać to na 

No dobrze, ale czy ⅓ funta mięsa to dużo więcej niż ¼?

Sprawdźmy to! Obliczmy najpierw, jaka jest różnica w wadze: 

⅓ - ¼ = ⁴⁄₁₂ - ³⁄₁₂ = ¹⁄₁₂

A więc to tylko ¹⁄₁₂ funta więcej. 

Spróbujemy więc inaczej. Dowiedzmy się, o ile procent ⅓ jest większa od ¼:

Warto znać matematykę i wiedzieć, w jaki sposób z niej korzystać w życiu codziennym. I kto wie, być może, gdyby Amerykanie lepiej znali się na ułamkach, to dzisiaj zamiast loga McDonald, widzielibyśmy na polskich ulicach logo A&W?

https://awrestaurants.com/blog/aw-third-pound-burger-fractions

http://thresholdresistance.com/2015/04/16/
mcdonalds-new-third-pounder-may-not-add-up/

https://www.qsrweb.com/articles/aw-plays-up-
1980s-marketing-snafu-with-39-pound-burger/

https://www.nytimes.com/2014/07/27/
magazine/why-do-americans-stink-at-math.html

https://www.cbc.ca/radio/
undertheinfluence/how-failing-at-fractions-saved-the-quarter-pounder-1.5979468

Burgery i matematyka, czyli o tym, dlaczego pewna sieć fastfoodów poniosła porażkę

Skup się na jednym – dzisiaj robię wyjątek

Od lat w prowadzeniu firmy kieruję się jedną zasadą – skup się na jednym. Chodzi mi tutaj konkretnie o firmę Karty Grabowskiego. Nigdy nie angażowałem się w dodatkowe projekty, które nie byłyby w 100% powiązane z rozwojem firmy. Wciąż mam w sobie ogromną chęć do rozwoju Kart Grabowskiego, ale jestem gotowy na więcej. Stąd pomysł na kanał Youtube „Karty na stół” oraz podcast o takim samym tytule.

Nazwa może sugerować, że o Kartach Grabowskiego, ale to tylko punkt zaczepienia. Przez te wszystkie lata prowadzenia firmy zdobyłem cenne biznesowe doświadczenie. Razem z siostrą zbudowaliśmy zespół wspaniałych ludzi, dzięki którym cały czas rozwijamy firmę. Wiem, że nasz rozwój nie jest dziełem przypadku (choć element szczęścia zawsze jest ważny w biznesie), tylko określonych działań, mojego podejścia do prowadzenia biznesu i zbudowanego zespołu.


O tym właśnie będzie mój kanał i podcast. O prowadzeniu biznesu, ale też przede wszystkim – jak efektywnie połączyć biznes i życie prywatne, żeby spełniać się w tych obu obszarach. Sam jestem przykładem tego, że rozwijając firmę, nie trzeba zaniedbywać rodziny. Że można rozwijać firmę, niekoniecznie harując od rana do wieczora, mając dużo czasu dla siebie i dla rodziny.

Zależy mi na tym, aby na rynku było jak najwięcej firm, których właściciele będą czerpali z nich ogromną radość. Takie firmy mogą zmienić świat na lepszy. Ja chcę żyć w lepszym świecie. I to właśnie często od małych firm w gospodarce wiele zależy. I to właśnie małe firmy powinny mieć zdrowe struktury, powinny jak najlepiej zarządzać swoimi finansami. Dlatego chcę dzielić się praktyczną biznesową i życiową wiedzą, która będzie przydatna dla każdego, kto prowadzi biznes, albo dopiero o tym myśli.

W życiu kieruję się zasadą, żeby wykładać karty na stół. Wtedy po prostu lepiej się żyje.

Będę się przed Wami otwierał, dzielił się własnymi doświadczeniami, przemyśleniami i emocjami. Uważam, że życie jest zbyt krótkie, żeby nie mówić otwarcie o swoich emocjach i doświadczeniach. Emocje budzą emocje u innych. Najlepiej, jeśli będą to emocje, które będą nas kierowały w stronę lepszego życia prywatnego i zawodowego. Tego Wam z całego serca życzę i mam nadzieję, że w jakimś stopniu będę dla Was inspiracją.

#biznes

Artykuły oznaczone: #biznes

Jak tworzyć produkty, które KOCHAJĄ ludzie? Karty Grabowskiego & Przygody Przedsiębiorców rozmowa z Mateuszem Grabowskim

Jak stworzyć innowacyjny produkt w czasach, w których nie ma prawie nic? Trudne początki Kart Grabowskiego.

Burgery i matematyka, czyli o tym, dlaczego pewna sieć fastfoodów poniosła porażkę

„Karty na stół” – czas na nowy projekt (i przygodę)

Idź do