Jak Karty Grabowskiego Tabliczka mnożenia odnalazły się w realiach lat 90.?

Lata 90. to czas, gdy Ministerstwo Edukacji wymagało, by wszelkie pomoce dydaktyczne figurowały w specjalnym rejestrze. Karty Tabliczka mnożenia (które stworzył mój mąż w 1995 roku), aby trafić do szkół, musiały spełnić szereg wymogów.

Kto decydował, czy pomoc może wejść do placówek dydaktycznych?

Kluczową rolę odgrywali rzeczoznawcy z listy MEN-u. Opinia dwóch pozytywnych recenzji otwierała drzwi do szkół. Karty Tabliczka mnożenia taki certyfikat uzyskały, otrzymując numer 0216. Dla szkół był to sygnał, że pomoc jest wartościowa. Dla nas – utwierdzenie, że idziemy w dobrym kierunku. Mąż z zapałem zabrał się więc do pracy nad kolejnymi kartami – do nauki dodawania i odejmowania.

Jak wyglądało wdrażanie Kart Tabliczka mnożenia w szkołach i w domach?

Był to proces powolny. Na zaproszenie szkół mąż prowadził pokazy gier. Potrzebny był też czas, żeby nauczyciele przekonali się do nowej formy nauki tabliczki mnożenia. To zrozumiałe – każdy miał już swój wypracowany warsztat pracy.

Dzieci za to od razu łapały bakcyla, opowiadając z entuzjazmem o kartach w domu. Rodzice, widząc ich entuzjazm, również zaczęli spoglądać na karty przychylnym okiem. Przy każdej nadarzającej się okazji mąż pokazywał, że zabawowa forma nauki jest bliska i przyjazna dziecku, a nauka tabliczki nie musi być bolesna.

Powoli ruszyła też sprzedaż w księgarniach. Karty można było zamówić przez telefon. Rodzice często dopytywali, czy karty na pewno pomogą, bo nawet zdolne dzieci nie lubią wkuwania tabliczki. 🙂

Prawda obroni się sama

Andrzej nigdy nie namawiał nachalnie do zakupu. Prezentował karty, a ich walory broniły się same. „Prawda obroni się sama” – to było jego motto. Sam uważał się za kiepskiego biznesmena, ale za to był cenionym pedagogiem.

Zaświadczenie MEN (pdf)

Opinia dla MEN (pdf)