Mam na imię Justyna, urodziłam się w 1982 roku w Kwidzynie. W Kartach Grabowskiego gram od 2019 roku. Realizuję Wasze zamówienia i w graficzny sposób ukazuję Wam świat Kart Grabowskiego. Kreatywna, empatyczna, optymistka z otwartym umysłem na świat, ludzi oraz to wszystko, czego wytłumaczyć nie potrafimy. Totalna nerdka gry Splatoon, miłośniczka astronomii, klocków lego i sztuki w każdej postaci.

Justyna Stawecka

Pracuję w Kartach Grabowskiego - moim głównym zadaniem jest pakowanie zamówień do wysyłki, a poza tym kompletuję produkty i zajmuję się naszą przestrzenią magazynową.

Magdalena Rakowska

Jednym z ulubionych tematów konwersacji jest pogoda. U nas, w firmie Karty Grabowskiego, naczelną pogodynką jest Magda. Jej prognozy są pełne pogody ducha z przewagą ducha, bo realnie te przepowiednie bardziej przypominają seans spirytystyczny niż rzeczywistość. Wspólnie spędzamy około 85% czasu każdego dnia, od poniedziałku do piątku, dzięki temu mogę napisać dużo (lub za dużo) na temat Magdy i pogody. 😊

Ja i Madzia mamy taką przypadłość, że jesteśmy bardzo dociekliwe. Uwielbiamy się rozwijać, dotyczy to każdej dziedziny życia. Jeśli jest słowo, którego nie rozumiemy, to znaczy tylko jedno – musimy wiedzieć, co ono oznacza. Jeśli chcemy coś zrobić, a nie wiemy jak, to w 5 minut będziemy wiedziały. Generalnie nie ma takiego tematu, którego nie podejmiemy. Trochę jest tak, że definiują nas wyzwania, bo są zabawne, edukacyjne, niosą często korzyść nie tylko nam, ale i Kartom Grabowskiego.

Ulubionym argumentem Magdaleny na prognozowe niepowodzenia jest to, że aura jest zjawiskiem dynamicznym. Prognozowanie pogody nie jest takim prostym zadaniem, jak się wydaje. Nawet jeśli mamy do dyspozycji mapy i radary pogodowe, silny podmuch wiatru może zburzyć przewidywania niczym domek z kart. Rzadko ma się 100% pewności, że dane zjawisko atmosferyczne wystąpi na określonym obszarze.

Aby lepiej zrozumieć, co Madzia ma na myśli, mówiąc nam, że „pogoda jest zjawiskiem dynamicznym”, wyobraźcie sobie taką sytuację: jest słoneczny poranek. Dzień zapowiada się pogodnie, tylko lekki wiaterek głaszcze liście za oknem, więc dla pewności sprawdzacie prognozę przed wyjściem z domu. Nie znajdujecie w niej nic podejrzanego: nie spadnie ani jedna kropla deszczu, nie spadnie też temperatura – zapowiada się piękny dzień! Wychodzicie więc z domu i kierujecie się w stronę przystanku, aby z niego pojechać prosto do pracy, gdzie spędzicie 8 godzin waszego cennego czasu. I nagle lekki wiaterek, z początku niepozorny i niegroźny, nagle przestaje liście głaskać, a zaczyna nimi szarpać. Zupełnie jak mały, słodki piesek, który nagle przestaje być uroczy, a zaczyna agresywnie szarpać wam nogawkę od spodni. Słońce zaczyna zabawę w chowanego i na kryjówkę wybiera chmury. Robi się ciemno, zimno i nieprzyjemnie. Myślicie, że to chyba musi być jakaś pomyłka – przecież pogoda miała być piękna. Jedyne, o czym teraz myślicie, to ukrycie się na przystanku, żeby nie zmoknąć. Przyspieszacie kroku, prawie biegniecie – nie chcecie przecież przyjść do pracy przemoczeni i nieatrakcyjni. Docieracie na przystanek w mgnieniu oka. Zdążyliście. Gdyby to były zawody, mielibyście pierwsze miejsce. W tym samym momencie z nieba zaczynają spadać krople deszczu, jedna za drugą, coraz mocniej i mocniej, przeradzając się w ulewę, jakiej dawno nie widzieliście. Morał z tej historii jest jeden (i już wam znany): pogoda jest zjawiskiem DYNAMICZNYM.

Cóż, trudno nie zgodzić się z tym argumentem, jednak Magdalena i proroctwo pogody coraz bardziej zaczęły mijać się ze stanem faktycznym, jaki przedstawiał się za oknem. W związku z tym musiałam sięgnąć do starych sprawdzonych sposobów, czyli prognozy pogody przedstawianej na wykresach sporządzonych przez synoptyków. Zapoznałam Madzię z wykresami pogodowymi. Szczegółowa obserwacja diagramów, kropek i kresek wywołała deszcz pytań. Niczym grom z jasnego nieba Magdalena rzuciła: „Wiesz, że chmury mierzy się za pomocą oktacosiów?!”. To było pytanie, na które nie byłam gotowa. Z wykresów odczytywałam jedynie opady i temperaturę, a stopień zachmurzenia, dodatkowo w „oktacosiach”, nie był mi do niczego potrzebny. To był moment, w którym obie musiałyśmy się dowiedzieć, co kryje się za tym tajemniczym pojęciem.

Nasze „oktacosie”, a tak naprawdę oktanty, to nic innego jak jednostka pomiaru zachmurzenia. W meteorologii mierzy się je za pomocą skali oktantowej, która składa się z ułamków o mianowniku 8 [Skala oktantowa, Polarpedia: 

https://polarpedia.eu/pl/skala-oktantowa/

 (data dostępu 3.07.2024)]. Wygląda ona w ten sposób:

Jeśli w prognozie pogody zobaczycie zapis „małe zachmurzenie”, to znaczy, że w skali oktantowej wynosi ono 2/8. I tutaj świetnie sprawdzi się skracanie ułamków, które pomoże nam w zrozumieniu prognozy. Ułamek 2/8 po skróceniu daje 1/4, czyli „ćwiartka” nieba będzie w chmurach – z pewnością zostanie miejsce na słońce. 😊 Zachmurzenie umiarkowane to 4/8 w skali – bo po skróceniu ułamka wychodzi nam 1/2, czyli dokładnie połowa nieba jest pokryta chmurami. Na tej samej zasadzie, ułamek 6/8 skraca się do 3/4, a 8/8 to po prostu 1, czyli nasze niebo jest całkowicie zachmurzone. Na naszych 

Nadeszło długo wyczekiwane lato. Pora roku z najdłuższymi dniami, słońce jest z nami kilkanaście godzin na dobę. To doskonała chwila na obserwację nieba. Możecie sami wykonać siatkę oktantową nieba i poczuć się jak synoptyk. Weźcie przeźroczystą folię, a następnie za pomocą mazaka i linijki podzielcie ją na 8 równych części. Skierujcie w stronę nieba. Teraz dokonajcie pomiaru zachmurzenia w skali oktantowej.

Na mnie i Magdę czekają już zamówienia, dlatego będziemy powoli kończyły. To wspaniałe uczucie dzielić się takimi ciekawostkami. Niesamowita jest moc matematyki, która towarzyszy nam na każdym etapie naszego życia oraz w codziennych sprawach. Do przeczytania!

Matematyka w chmurach: pogoda i ułamki

Świąteczne kolorowanki z Kartami Grabowskiego do pobrania

Dziękuję Ci, Matematyko, że istniejesz!

Jesteśmy świadomi, że codzienne funkcjonowanie bez obliczeń, pomiarów i statystyk jest trudne. Matematyka to nasz towarzysz i czy chcemy tego, czy nie, była, jest i będzie z nami po kres naszych dni. Każdy z nas ma własne doświadczenia związane z matematyką, moje umiejscowię w kategorii „obojętnych”. Łatwo nie przebrnęłam przez okres edukacji, ale ambicja i głód wiedzy pchały mnie naprzód, dając satysfakcję z każdego zaliczonego sprawdzianu czy egzaminu. Od kiedy pamiętam, moje zainteresowania i pasje były związane ze sztuką. Każda jej dziedzina wzbudzała we mnie zachwyt i podsuwała pomysły do rozwoju osobistego. Dzięki kreatywności mogę tworzyć „coś z niczego”. Staram się skupiać wyłącznie na celu, lecz zdaję sobie sprawę, że bez matematycznej ogłady moje projekty fotograficzne, filmy, rysunki czy majsterkowanie nie miałyby racji bytu, nie istniałyby. Teraz aż mam ochotę wykrzyczeć: Dziękuję Ci, Matematyko, że istniejesz!

Zacznijmy wspólnie podróż, cofając się do roku 1881. Dnia 25 października na świat przyszedł ten, który po dziś dzień jest uznawany za ikonę malarstwa XX wieku. Już jako dziecko wykazywał dojrzałość artystyczną, a jego kunszt malarski wyprzedzał o „lata świetlne” swoich rówieśników. Człowiek wielu talentów, rzeźbiarz, poeta, ceramik, grafik. Jeden z prekursorów kubizmu. Wiecie już kogo opisałam? Tak, zgadliście! To on – mistrz Pablo Picasso.

„Nie zrozumiecie sztuki, dopóki nie zrozumiecie, że w sztuce 1+1 może dać każdą liczbę z wyjątkiem 2”

Jak sami widzicie, nawet wielki Picasso myślał o matematyce, poprzez powyższe słowa chciał nam przekazać, że sztuka jest nieprzewidywalna, nie mieści się w standardowych ramach rozumowania. Sztuka nie jest określonym wzorem, lecz wszystkim tym, co dany człowiek widzi w niej sam.

Pablo Picasso był wielkim twórcą, który dał początek geometrycznemu stylu w sztuce, nazywanego kubizmem.

Kubizm zrewolucjonizował dotychczasowe postrzeganie malarstwa. Zanim powstały pierwsze prace oparte na tym nurcie, obrazy miały za zadanie odzwierciedlać rzeczywistość postrzeganą przez ludzkie oko. Dom wyglądał jak dom, kot jak kot, kwiat jak kwiat. Kubizm sprawił, że przedmioty czy postacie stawały się zgeometryzowane, czyli wpisane w kształt sześcianu (kostki, kwadratu), a następnie rozbite na mniejsze elementy. W pracach korzystano z przeróżnych figur geometrycznych. Pełen obraz był wręcz nafaszerowany matematyką ubraną w kształty i kolory zaprezentowane w jednej płaszczyźnie. Artyści pomijali tradycyjną kompozycję, posługiwali się mocnymi konturami, dynamicznymi liniami, deformacją i brzydotą.

Stwórz własny obraz w stylu kubistycznym!

Jestem przekonana, że stworzenie obrazu w stylu kubistycznym jest w zasięgu każdego z nas ;) Pamiętajcie o pokazaniu swoich prac, nie chowajcie swojej twórczości do szuflady! Bawcie się geometrią, dzięki niej poznacie kształty, nauczycie się postrzegania perspektywy. Budujcie przestrzenne figury, rysujcie figury 3D, rozwijajcie wyobraźnię. Bądźcie projektantami matematyki w sztuce!

Poniżej mój obraz w stylu kubistycznym, na którym przedstawiam postać Andrzeja Grabowskiego – twórcy Kart Grabowskiego :)

Justyna Stawecka

Artykuły autora

Matematyka w chmurach: pogoda i ułamki

Świąteczne kolorowanki z Kartami Grabowskiego do pobrania

Matematyka w sztuce część 1 (Pablo Picasso i kubizm)

Idź do