Jestem nauczycielem edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej z językiem angielskim. Pracuję z dziećmi w wieku przedszkolnym w dużej grupie oraz indywidualnie. Jestem miłośniczką nauczania matematyki metodą "Dziecięcej matematyki" prof. Gruszczyk- Kolczyńskiej. Można mnie znaleźć na Instagramie @kolorujedzieciecyswiat

Joanna Albecka

Dla edukacji przedszkolnej pozycjami, którymi warto się zainteresować są: Gry logiczne, Bączek matematyczny i oczywiście Dodawanie i odejmowanie. Te propozycje chodź niepozorne, niosą ze sobą edukacyjną moc.

Wszystkie gry, o których wspominam, zostały sprawdzone przez 25-ciu zerówkowiczów z grupy „Skrzaty”. Pierwszą kwestią jaką radzę zrobić przedstawiając grupie koncept jakiejkolwiek pozycji od Kart Grabowskiego to stworzyć zasady korzystania z nich. W mojej grupie w kodeksie znalazły się m.in. zapisy o maksymalnej liczbie dzieci przy jednym zestawie (w naszym przypadku to 6 osób), miejscu korzystania (u nas stół), czasie, w którym można z niego korzystać (u nas- w czasie wolnym). Dzięki temu dzieci mogą z nich korzystać kiedy chcą, a ja mam kontrolę nad przebiegiem gier- mogę służyć pomocą i wiem na jakim etapie edukacyjnym są moi wychowankowie.

Rozgrywki kartami „Dodawanie i odejmowanie” były u nas dość regularne, ale w małych grupach, popołudniami. Mówią, że w miarę jedzenia apetyt rośnie. Podobnie było u mnie. W mojej głowie pojawiła się myśl nie dająca mi spokoju. Mianowicie w jaki sposób wykorzystać „

Karty Grabowskiego. Dodawanie i odejmowanie

” jednocześnie pracując ze wszystkimi dziećmi, na jednym zestawie. To było wyzwanie, postawione samej sobie, która rozmija się ze sztuką zabawy kartami. Jednak realia edukacyjne bywają brutalne. Teza została postawiona. Czas przejść do ich realizacji.

Pierwsza gra jaka przyszła mi do głowy, realizując ten eksperyment to „Rodzynek”. Dzieci dostały pisaki i białe tabliczki/ zalaminowane, sztywne, białe kartki, ściereczkę/chusteczkę, liczydła/palce/liczmany. Zestaw kart i magnesy znajdują się w rękach nauczyciela. 

Warto wcześniej wziąć pod wzgląd umiejętności wychowanków i zacząć od kart z mniejszymi nominałami. Pierwsze co zrobiliśmy to uzgodniliśmy zasady: podczas rozgrywek można korzystać z liczydła/ liczmanów/ palców, można podejść bliżej tablicy, nie wykrzykujemy wyniku, a zapisujemy go na tabliczce (żeby nie zapomnieć), dzieci mogą na tabliczce zapisać dane jakie potrzebują, czekamy na to, aż większość dzieci skończy dochodzić do wyniku. Jeśli chodzi o zasady i cel, to dzieci już je znały, a przebieg gry pozostaje taki sam jak podczas rozgrywek przy stoliku. Wyciągałam ze stosu trzy karty, ustalam ich sumę i podaję ją dzieciom. Na tablicy umieściłam dwie z trzech kart. Zadaniem dzieci jest dowiedzieć się jaki nominał karty posiadałam w ręku. Na początku jest chaos, jednak z kolejnymi minutami wszyscy pracują i starają się znaleźć odpowiedź na zagadkę. 

Podanie rozwiązania to nie jest jedyna rzecz, którą należało wykonać. Dzieci mają za zadanie wytłumaczyć jak doszły do własnych wniosków. Rozgrywka nie musi być prowadzona jedynie przez nauczyciela. Z czasem warto aby grę prowadziły dzieci. W takiej sytuacji do talii trafiały karty o mniejszych nominałach.

Drugą grą był „Jubiler”. Zasady ustalone w poprzedniej grze pozostają bez zmian. Dzieci mogą oczywiście korzystać ze wszelkich pomocy jak liczydła czy palce. Przyczepiałam karty do tablicy tak samo jakbym rozłożyła je na stole. Dzieci wybierały karty (podchodziły do tablicy i wskaźnikiem wskazywały które karty mam odsłonić- było to spowodowane głównie warunkami). 

Zadaniem dzieci jest odnalezienie wśród odkrytych kart takich, które razem dadzą sumę 10. Takowe karty razem tworzą sztabkę złota. Gdy możliwość stworzenia sztabek się skończyła, rozgrywka dobiega końca, a dzieci ustaliły liczbę kart. Wygrali ci którzy mieli więcej kart lub sztabek. 

Ta gra nie tylko łączy ze sobą dobrą zabawę z rachowaniem, ale można też dołożyć odrobinę rywalizacji. Dzieci można podzielić na zespoły, a nauczyciel się przysłuchuje lub przybiera rolę prowadzącego- jak w teleturnieju. U nas sprawdziła się wersja: Skrzaty kontra Pani Asia.

Czy zabawy kartami w dużej grupie są możliwe do zorganizowania? Tak, i są świetnym urozmaiceniem, dodatkiem, ciekawostką którą można wykorzystać zapełniając czas np. czekając na posiłek. Jednak ten sposób- pracy na jednym zestawie, w dużej grupie może być traktowany jako główny element zajęć. Aczkolwiek jeśli chcecie wycisnąć karty jak sok z cytryny, to najlepszym sposobem rozgrywania gier proponowanych przez Karty Grabowskiego są w małych grupach, w parach lub indywidualnie. W mojej grupie najczęściej dochodzi do tego, kiedy dzieci mają czas dla siebie, a ja nie mam naglących obowiązków związanych z pracą. Wtedy najczęściej część dzieci gra, część się przypatruje i poznaje zasady gier, a pozostali korzystają z czasu wolnego. Głowy pracują, więź się zacieśnia, wieść się niesie, wszyscy zadbani i zadowoleni.

Karty Grabowskiego w przedszkolu. Czyli praca kartami w dużej grupie przedszkolnej.

Karty Grabowskiego, dokładnie wersję z mnożeniem, pierwszy raz zobaczyłam w czeluściach Instagrama. Stwierdziłam, że jest to ciekawe rozwiązanie, lecz nie dla przedszkolaków. I tyle, zapomniałam o nich. Nawet nie sprawdziłam, co jeszcze jest w ofercie. Jednak, kiedy stanęło przede mną wyzwanie indywidualnego nauczania, zaczęłam poszukiwać nowych rozwiązań. I w tym pomógł mi Instagram. Karty Grabowskiego mignęły mi u Zuzanny Jastrzębskiej-Krajewskiej. Opierając się na zaufaniu do Pani Zuzi, zamówiłam rozszerzony pakiet „Dodawanie i odejmowanie”. Podczas zajęć indywidualnego nauczania zdążyliśmy rozegrać tylko kilka gier, ale zachwyt kartami i ciągłe namawianie mnie do kolejnej rozgrywki zostaną ze mną na zawsze.

Skrzaty to grupa przedszkolna, której jestem wychowawcą. Dzieci od początku swojej przedszkolnej „kariery” (od trzeciego roku życia) poznają tajniki matematyki metodą „Dziecięcej matematyki” prof. Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej. Nauczycielom chyba nie muszę przedstawiać tej metody. Chociaż nie. Edukacja nauczycieli jest… różna. Kończąc studia, nic o tej metodzie nie wiedziałam. Przez pierwsze lata pracy zawodowej poszukiwałam odpowiedniego systemu, za którym będę chciała podążać, który będzie mnie idzieciom sprawiał przyjemność, będzie miał sens. „Dziecięcą matematykę” odnalazłam przez wydawnictwo „Bliżej przedszkola”. Jako młody nauczyciel czytałam miesięcznik praktycznie od deski do deski. Właśnie wtedy poznałam Zuzannę Jastrzębską-Krajewską i jej „Matematyczny Kącik Pani Zuzi”. Zachęcona kupiłam „Dziecięcą matematykę. Dwadzieścia lat później” prof. Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej, uczestniczyłam w szkoleniach i konferencjach organizowanych przez wydawnictwo jak i panią Zuzię. Zawodowo żyję tą metodą i staram się nią zarażać moje koleżanki po fachu.

Nigdy nie sądziłam, że jako osoba nie pałająca w szkole miłością do matematyki, w przyszłości będę jej uczyć. Nabrałam perspektywy, rozumiem, co w mojej edukacji poszło nie tak i staram się nie popełnić tych błędów, ucząc dzieci. Jako wychowawca po czterech latach pracy z moją grupą mogę powiedzieć jedno, jestem dumna z poziomu, na jakim są moi aktualni zerówkowicze. Gdy widzę moich podopiecznych bawiących się matematyką, którzy często sami sobie zadają zadania do rozwiązania, patrzę na liczbę dzieci posiadających uzdolnienia matematyczne i moje nauczycielskie serce rośnie.

Karty Grabowskiego a Dziecięca matematyka

Nie lubię, gdy pomoce dydaktyczne „kurzą się”, a tak mogłoby się stać, gdy zajęcia indywidualne się zakończyły. Zaczęłam główkować, gdzie i w jaki sposób mogę wykorzystać karty, szczególnie pracując w dużej grupie. Kart „Dodawanie i odejmowanie” pierwszy raz w placówce użyłam do diagnozy gotowości szkolnej. Dzieci pokazywały mi liczebniki i graliśmy w „Jubilera”. Z czasem dzieci podczas czasu wolnego, szczególnie popołudniami, kiedy było ich coraz mniej, dopytywały o możliwość zagrania. Siadaliśmy w małej grupce, gdzie miałam kontrolę nad tym, co się dzieje i mogłam pomóc, kiedy była taka potrzeba. W końcu to ma być zabawa. Stąd zrodziła się tradycja. Popołudniami z chętnymi dziećmi gramy w karty, a do kolekcji doszły „Gry logiczne” i „Bączek matematyczny”. Naszymi ulubionymi grami są „Rodzynek”, „Trzy życia” i „Jubiler”. Oczywiste jest, że dzieci są na różnych poziomach. Grając szczególnie w „Rodzynka” w wersji „Dodawanie i odejmowanie”, mają nieograniczony dostęp do liczydła sznurkowego. Im częściej gramy, tym jestem pod coraz większym wrażeniem dziecięcego umysłu - w jak różny sposób dzieciaki potrafią dojść do rozwiązania. Muszę przyznać, że Karty Grabowskiego i Dziecięca matematyka idą w parze, razem współgrając i się uzupełniając.

Podczas konsultacji staram się pokazywać rodzicom nowe możliwości analogowego spędzania czasu z dziećmi w domu. Dlatego w broszurkach z propozycjami zabaw znalazło się miejsce dla Kart Grabowskiego. Z tego co wiem, kilkoro moich uczniów posiada swój zestaw w domu. Myślę, że jest to najwyższa forma uznania dla kart.

Joanna Albecka

Artykuły autora

Karty Grabowskiego w przedszkolu. Czyli praca kartami w dużej grupie przedszkolnej.

Karty Grabowskiego w przedszkolu

Idź do